Αρχείο κατηγορίας Καθημερινότητα

Είναι εκείνες οι καθημερινές διαδρομές που ξαφνικά μεταμορφώνονται σε μικρές ανακαλύψεις. Στη γωνιά ενός δρόμου στον Χολαργό, ανάμεσα στις πολυκατοικίες και την κίνηση της πόλης, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα θέαμα που μου έκοψε την ανάσα και μου γαλήνεψε την ψυχή. Δεν ήταν απλώς ένας φράχτης. Ήταν ένας καταρράκτης πράσινου που χυνόταν πάνω από το παλιό, σιδερένιο πλέγμα. Και πάνω σε αυτόν τον καταρράκτη, χιλιάδες μικρά, λευκά, αστερόμορφα άνθη: το γιασεμί σε όλο του το μεγαλείο!

Η εικόνα ήταν υπέροχη. Το πυκνό, λαμπερό φύλλωμα δημιουργούσε έναν αδιαπέραστο τοίχο, μια φυσική ασπίδα που έκρυβε την αυλή πίσω της. Αλλά το πιο εντυπωσιακό δεν ήταν αυτό που έβλεπες, αλλά αυτό που ένιωθες. Η ατμόσφαιρα γύρω από αυτόν τον φράχτη ήταν πλούσια, σχεδόν βελούδινη, εμποτισμένη με ένα από τα πιο μεθυστικά αρώματα της ελληνικής φύσης. Το άρωμα του γιασεμιού ήταν τόσο έντονο, τόσο γλυκό, που σε έκανε να σταματήσεις, να κλείσεις τα μάτια και να πάρεις μια βαθιά, γεμάτη ανάσα.

Σε μια εποχή που όλα τρέχουν, αυτό το σημείο ήταν μια σιωπηλή υπενθύμιση της απλής, καθημερινής ομορφιάς. Πώς μια μικρή απόφαση ενός ανθρώπου – να φυτέψει και να φροντίσει αυτό το αναρριχώμενο φυτό – μπορεί να μετατρέψει ένα τσιμεντένιο πεζοδρόμιο σε μια όαση ευωδίας. Αυτή η στιγμή στον Χολαργό δεν ήταν απλώς μια φωτογραφία. Ήταν μια αισθητηριακή εμπειρία, μια υπόσχεση πως ακόμα και μέσα στην πόλη, η φύση έχει τον τρόπο να διεκδικεί τη θέση της. Και μας το υπενθυμίζει με τον πιο γλυκό και μεθυστικό τρόπο.

Περπατήσαμε χθες την Οδό Αιόλου, τον ιστορικό πεζόδρομο της Αθήνας και είναι αδύνατο να μην νιώσει κανείς τον παλμό της πόλης σε κάθε βήμα. Αν και σήμερα την ξέρουμε ως ένα πολύβουο κέντρο εστίασης και αγοράς, με το Wagamama, το ATENO και τόσα άλλα μαγαζιά να προσφέρουν γεύσεις από όλο τον κόσμο, η ιστορία της Αιόλου χάνεται στα βάθη των αιώνων. Αυτός ο δρόμος, που πήρε το όνομά του από τον αρχαίο Πύργο των Ανέμων (το Ωρολόγιο του Ανδρονίκου Κυρρήστου) κοντά στην αφετηρία του, χαράχθηκε ήδη από τα αρχαϊκά χρόνια!

Ναι, καλά διαβάσατε. Οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως επάλληλα οδοστρώματα, αποδεικνύοντας τη διαχρονική της χρήση ως κεντρικής αρτηρίας. Ήταν ουσιαστικά η Αχαρνική Οδός της αρχαίας Αθήνας, που οδηγούσε προς την Αχαρνική Πύλη του Θεμιστόκλειου Τείχους. Μετά την ανακήρυξη της Αθήνας σε πρωτεύουσα το 1834, η Αιόλου ήταν από τους πρώτους δρόμους που σχεδιάστηκαν από τους αρχιτέκτονες Κλεάνθη και Σάουμπερτ.

Έγινε αμέσως ο ομφαλός της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Εδώ άνοιξαν τα πρώτα πολυτελή ξενοδοχεία, το πρώτο φαρμακείο, το πρώτο θέατρο, και φυσικά, το περίφημο καφενείο “Η Ωραία Ελλάς”, που υπήρξε σημείο συνάντησης και πολιτικών ζυμώσεων. Ήταν ο πρώτος δρόμος της Αθήνας που στρώθηκε με αμμοχάλικο και αργότερα ασφαλτοστρώθηκε τμηματικά. Κάτω από τα πόδια μας βρίσκονται τα ίχνη της αρχαίας οδού και των νεκροταφείων της κλασικής εποχής, ενώ γύρω μας υψώνονται νεοκλασικά κτίρια που στέγασαν τα μεγαλεία του 19ου αιώνα.

Η κεντρική είσοδος του λιμανιού, με τον πεζόδρομο και τις πύλες. Είναι η γραμμή που χωρίζει τον “κόσμο των πλοίων” από την πόλη της Ραφήνας. Ο βαρύς, συννεφιασμένος ουρανός πάνω από τα σπίτια και τα καταστήματα ενισχύει την αίσθηση της αναχώρησης ή της άφιξης. Αριστερά, ένα φυλάκιο, δεξιά, οι πρώτες προσόψεις μαγαζιών, και μπροστά, η άσφαλτος που οδηγεί προς το κέντρο. Αυτό το σημείο είναι η αρχή και το τέλος κάθε ταξιδιού. Από εδώ περνούν όλοι: οι κάτοικοι των νησιών που επιστρέφουν σπίτι, οι Αθηναίοι που ξεκινούν τις διακοπές τους, και οι επισκέπτες που ανακαλύπτουν την Αττική.

Η προκυμαία σφύζει από δραστηριότητα, ακόμα και κάτω από ένα πιο φωτεινό, αλλά ακόμα συννεφιασμένο ουρανό. Τα χαρακτηριστικά κίτρινα ταξί παρατάσσονται υπομονετικά, έτοιμα να μεταφέρουν τους ταξιδιώτες από και προς τα πλοία. Δίπλα τους, η σειρά από κτίρια – καφετέριες, ταβέρνες, πρακτορεία εισιτηρίων – σκαρφαλώνουν στην πλαγιά, θυμίζοντας έντονα την νησιώτικη αρχιτεκτονική. Αυτή η όψη δίνει την αίσθηση ότι η Ραφήνα είναι ήδη νησί. Εδώ, οι ταξιδιώτες πίνουν τον καφέ τους, αγοράζουν το τελευταίο εισιτήριο, και βλέπουν τα φέρι μποτ να δένουν, έτοιμα να τους παραλάβουν.

Η πρώτη ματιά είναι στην αγκαλιά του λιμανιού, όπου η θάλασσα συναντά την πόλη. Κάτω από έναν δραματικό, συννεφιασμένο ουρανό, που θυμίζει πως το Αιγαίο έχει και τις άγριες ομορφιές του, το λιμάνι απλώνεται. Τα νερά ηρεμούν δίπλα στην προβλήτα, ενώ στο βάθος, σύγχρονα κτίρια – όπως το μεγάλο κεντρικό κτίριο του λιμανιού ή κάποιο ξενοδοχείο – στέκουν ως σημεία αναφοράς. Αυτός ο χώρος είναι το εφαλτήριο: εδώ φτάνουν και φεύγουν τα μεγάλα πλοία, συνδέοντας την Αττική με την Άνδρο, την Τήνο, τη Μύκονο και μια σειρά από Κυκλαδονήσια και προορισμούς στο Αιγαίο. Η εικόνα αποτυπώνει την αίσθηση του μεγάλου λιμανιού, του δεύτερου μεγαλύτερου της Αττικής.

Είναι απογοητευτικό να βλέπει κανείς έναν κοινόχρηστο χώρο που δημιουργήθηκε για να ομορφύνει τη γειτονιά και να προσφέρει έναν χώρο αναψυχής, να γεμίζει με κακόγουστα γκράφιτι και συνθήματα, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες από το παρκάκι στη γωνία Αλαμάνας και Κιλκίς, στον Κολωνό. Στην περιοχή, όπως και σε πολλές κεντρικές γειτονιές της Αθήνας, υπάρχει έντονη παρουσία πολιτικών και κοινωνικών μηνυμάτων στους δημόσιους τοίχους, αντικατοπτρίζοντας τις ζυμώσεις και τις εντάσεις που υπάρχουν στην κοινωνία.

Είναι μια σύνθετη κατάσταση, όπου η ανάγκη για δημόσια έκφραση συγκρούεται με την ανάγκη για διατήρηση του δημόσιου χώρου και την επιθυμία των κατοίκων για ένα καθαρό και όμορφο περιβάλλον. Και όλο αυτό έχει το αποτύπωμα του στην ποιότητα της ζωής μας. Κάποιοι που, υποτίθεται ότι, αγωνίζονται γι’ αυτή, την υποβαθμίζουν καθημερινά με τα άθλια συνθήματα τους. Κι εμείς θα πρέπει να ζούμε όλη αυτή την ένταση, το θυμό, την αντιπαράθεση στους τοίχους. Τι κρίμα!

Χθες, ζήσαμε μία από εκείνες τις υπέροχες μέρες που η φύση μας προσφέρει απλόχερα, και που η ελληνική φιλοξενία τις κάνει ακόμα πιο μοναδικές. Ο προορισμός μας ήταν η φημισμένη Χασαποταβέρνα “Ο Λάμπρος”, φωλιασμένη στο καταπράσινο τοπίο της Πάρνηθας (Κάτω Κατσιμίδι, Αχαρνές), ένας αληθινός παράδεισος για τους λάτρεις του καλού κρέατος.

Αυτό που κάνει τον “Λάμπρο” ξεχωριστό, ειδικά τις εποχές που ο καιρός είναι αμφιταλαντευόμενος, είναι η δυνατότητα να απολαύσεις την έξοδό σου σε δύο διαφορετικά επίπεδα ατμόσφαιρας: Στον εξωτερικό χώρο, ο ήλιος έλουζε τα τραπέζια, δημιουργώντας το τέλειο σκηνικό για ένα μεσημεριανό γεύμα. Μέσα στο πράσινο, κάτω από τις μεγάλες ομπρέλες, νιώθεις πραγματικά ότι έχεις αποδράσει από την πόλη.

Ζεστασιά δίπλα στο τζάκι μέσα: Ταυτόχρονα, για όσους αναζητούσαν τη θαλπωρή, το εσωτερικό της ταβέρνας ήταν ένας ζεστός καμβάς. Το τζάκι (βλ. φωτογραφία) ήταν αναμμένο, με τα ξύλα να σιγοκαίουν και τη φλόγα να χορεύει, προσφέροντας μία αίσθηση παλιάς, παραδοσιακής ταβέρνας.

Το Bread Factory στον Κηφισό, στο Περιστέρι, είναι ένα από τα πιο γνωστά και πολυσύχναστα καταστήματα της αλυσίδας. Πρόκειται για έναν πολυχώρο εστίασης που συνδυάζει στοιχεία από παραδοσιακό φούρνο, ζαχαροπλαστείο, καφέ, εστιατόριο και delicatessen. Μέχρι και μικρό σούπερ μάρκετ έχει, για τα βασικά του σπιτιού. Η τεράστια επιτυχία του οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Ας προσπαθήσουμε να δούμε μερικούς.

Το Bread Factory δεν είναι απλώς ένας φούρνος… Προσφέρει μια τεράστια γκάμα προϊόντων που καλύπτει όλες τις ανάγκες της ημέρας: από φρέσκο ψωμί και αρτοσκευάσματα, μέχρι γλυκά, παγωτά, καφέ, έτοιμα μαγειρευτά φαγητά, σαλάτες, σάντουιτς και deli προϊόντα. Η εταιρεία δίνει έμφαση στην παραγωγή των προϊόντων της καθημερινά στα δικά της εργαστήρια, χρησιμοποιώντας αγνές πρώτες ύλες.

Αυτό διασφαλίζει τη φρεσκάδα και την ποιότητα, κάτι που εκτιμάται ιδιαίτερα από τους καταναλωτές. Το κατάστημα στον Κηφισό είναι ανοιχτό όλο το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα. Αυτό το καθιστά ιδανική επιλογή για όσους κινούνται στην περιοχή οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας, είτε για ένα γρήγορο σνακ, είτε για ένα πλήρες γεύμα. Ο εσωτερικός του χώρος είναι μεγάλος και άνετος, με καθίσματα για όσους θέλουν να απολαύσουν εκεί το φαγητό ή τον καφέ τους.

Είναι μεσημέρι μιας μέρας του Ιουλίου, στην πλατεία Αττικής. Ο ήλιος καίει δυνατά, όπως μόνο ένα αθηναϊκό καλοκαίρι ξέρει να κάνει. Ο αέρας είναι ζεστός, αλλά μέσα στον ίσκιο των δέντρων, κάτω από τα πυκνά φύλλα, βρίσκεις μια ανάσα. Το φως φιλτράρεται μέσα από τα κλαδιά και πέφτει απαλά πάνω στο χώμα, δημιουργώντας σκιές που χορεύουν με τον άνεμο.

Κάθεσαι σε ένα παγκάκι, ακούς τους ήχους της πόλης να έρχονται πιο μαλακά μέσα από το πράσινο. Μια μικρή παρέα πιο πέρα μιλά ήσυχα, κι ένα λεωφορείο περνά αργά στην άκρη της πλατείας. Το ελαφρύ αεράκι σε χαϊδεύει — είναι αυτό το διακριτικό, δροσιστικό φύσημα που κάνει τη ζέστη να μην σε βαραίνει τόσο. Η Αθήνα δεν σταματά ποτέ, αλλά εδώ, για λίγα λεπτά, όλα μοιάζουν να ησυχάζουν.

Προχωράς πιο μέσα στην πλατεία Αττικής, και το τοπίο συνεχίζει να σου χαρίζει εκείνη την ήσυχη, ξεχασμένη αίσθηση ενός μεσημεριού που κυλά αργά, χωρίς βιασύνη. Το μονοπάτι, ντυμένο με σκιά από τις φυλλωσιές, σε καθοδηγεί ανάμεσα σε δέντρα που στέκουν σαν ήσυχοι παρατηρητές της ζωής της πόλης.