Ένας λευκός κρίνος, γεμίζει τον τόπο ομορφιά!

Το Lilium candidum, ή λευκό κρίνο, είναι ένα φυτό της οικογένειας των κρίνων . Είναι ιθαγενές στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή και έχει εγκλιματιστεί σε άλλα μέρη της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ουκρανίας, καθώς και στη Βόρεια Αφρική, τα Κανάρια Νησιά, το Μεξικό και άλλες περιοχές. Καλλιεργείται από την αρχαιότητα, για τουλάχιστον 3.000 χρόνια και έχει μεγάλη συμβολική αξία από τότε για πολλούς πολιτισμούς. Είναι ευάλωτο σε διάφορες ιογενείς ασθένειες που είναι κοινές στα κρίνα, και ιδιαίτερα στον μύκητα Botrytis. Μια τεχνική για την αποφυγή προβλημάτων με ιούς είναι η καλλιέργεια φυτών από σπόρους αντί για βολβούς. Οι φωτογραφίες είναι παρμένες από την ομάδα “Love of flowers” τραβηγμένες από την Mariese Gaetos Falconi. Υπέροχες!

Ακόμα ψάχνει για ενοικιαστή η ταβέρνα “Το Παραμύθι”

Η ταβέρνα «Το Παραμύθι» βρισκόταν δίπλα στην έξοδο του Μετρό Σεπολίων, στην οδό Ιωαννίνων 176, πολύ κοντά—περίπου 80 μέτρα από την είσοδο του σταθμό. Ήταν ένα μέρος όμορφο, ιδιαίτερο που μας άρεσε. Είχαμε πάει πολλές φορές στο παρελθόν. Πέρσι, στις 18/6/2024, είχα κάνει μια ανάρτηση στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ για το ίδιο θέμα, χωρίς να πάρω καμιά απάντηση. Δείτε το ΕΔΩ. Δεν είχα και την απαίτηση, ένα site με μικρή αναγνωσιμότητα είναι…

Όμως ξαναβρέθηκα εκεί την προηγούμενη εβδομάδα και η κατάσταση, ένα χρόνο μετά είναι ίδια… Έψαξα περισσότερο. Τίποτα. Κανένα στοιχείο. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και κανείς δεν ξέρει τι συνέβη. Ο χώρος περιγράφεται ως «παραμυθένιος», ζεστός και cozy, με διακόσμηση νοσταλγική–vintage. Ο ιδιοκτήτης, ο Χρήστος, ζωγράφος στο επάγγελμα, είχε στολίσει το εσωτερικό με φωτογραφίες ηθοποιών, αυτόγραφα και παραμυθένια στοιχεία

Ήταν μια ταβέρνα – μεζεδοπωλείο με δημιουργικές πινελιές, με καλές μερίδες, ελληνικές γεύσεις σε προσιτές τιμές (περίπου 12–16 €/ανά άτομο). Και οι κριτικές από επισκέπτες στο TripAdvisor τόνιζαν: «Το προσωπικό πολύ ευχάριστο και εξυπηρετικό. Οι μερίδες αρκετά μεγάλες και πολύ εύγευστες…» Την ίδια άποψη είχαμε κι εμείς και γι’ αυτό το προτιμούσαμε. Θλίβεσαι η καρδιά μας να το βλέπουμε έτσι…

Δροσιά στον καύσωνα του Ιουλίου… Θα περάσει κι αυτό!

Στον καύσωνα του Ιουλίου, η δροσιά γίνεται ένα πολυπόθητο αγαθό. Την αναζητούμε παντού: στην παραλία, στην πισίνα, κάτω από τον κλιματισμό, σε ένα σκιερό σημείο στην εξοχή. Γίνεται η προτεραιότητά μας, το αντίδοτο στην εξάντληση και την ταλαιπωρία. Δεν είναι απλώς ένα χέρι που πιάνει νερό. Είναι μια ωδή στην ανάγκη μας για δροσιά, μια υπενθύμιση της αξίας της, και μια οπτική έκφραση της ανακούφισης που μπορεί να προσφέρει μια τόσο απλή, αλλά τόσο ζωογόνα αίσθηση. Είναι η απάντηση στην αιώνια ερώτηση του καλοκαιριού: “Ποιος δεν τη θέλει λίγη δροσιά;” Κανείς! Τις φωτογραφίες τις είδαμε δημοσιευμένες στην ομάδα La bellezza nel cuore . Και τις έχει ανεβάσει η Elena Groza. Και φυσικά εμείς διαλέξαμε μόνο αυτές, αλλά είναι πολλές…

Ιούλιος στην πλατεία Αττικής με ένα ελαφρύ αεράκι

Είναι μεσημέρι μιας μέρας του Ιουλίου, στην πλατεία Αττικής. Ο ήλιος καίει δυνατά, όπως μόνο ένα αθηναϊκό καλοκαίρι ξέρει να κάνει. Ο αέρας είναι ζεστός, αλλά μέσα στον ίσκιο των δέντρων, κάτω από τα πυκνά φύλλα, βρίσκεις μια ανάσα. Το φως φιλτράρεται μέσα από τα κλαδιά και πέφτει απαλά πάνω στο χώμα, δημιουργώντας σκιές που χορεύουν με τον άνεμο.

Κάθεσαι σε ένα παγκάκι, ακούς τους ήχους της πόλης να έρχονται πιο μαλακά μέσα από το πράσινο. Μια μικρή παρέα πιο πέρα μιλά ήσυχα, κι ένα λεωφορείο περνά αργά στην άκρη της πλατείας. Το ελαφρύ αεράκι σε χαϊδεύει — είναι αυτό το διακριτικό, δροσιστικό φύσημα που κάνει τη ζέστη να μην σε βαραίνει τόσο. Η Αθήνα δεν σταματά ποτέ, αλλά εδώ, για λίγα λεπτά, όλα μοιάζουν να ησυχάζουν.

Προχωράς πιο μέσα στην πλατεία Αττικής, και το τοπίο συνεχίζει να σου χαρίζει εκείνη την ήσυχη, ξεχασμένη αίσθηση ενός μεσημεριού που κυλά αργά, χωρίς βιασύνη. Το μονοπάτι, ντυμένο με σκιά από τις φυλλωσιές, σε καθοδηγεί ανάμεσα σε δέντρα που στέκουν σαν ήσυχοι παρατηρητές της ζωής της πόλης.

Πού βρίσκονται τα έργα υπογειοποίησης των γραμμών ΟΣΕ;

Κανείς δεν ξέρει να μας πει, υπεύθυνα, πού βρισκόμαστε. Μόνο ότι μπορούμε να δούμε με τα μάτια μας στα έργα στην επιφάνεια. Όπως οι φωτογραφίες που βλέπουμε σήμερα και είναι χθεσινές. Ας θυμηθούμε λοιπόν μερικά πράγματα πιου έχουν ήδη ειπωθεί: Η υπογειοποίηση της σιδηροδρομικής γραμμής στα Σεπόλια έχει ήδη καθυστερήσει περίπου πέντε χρόνια. Πέντε χρόνια!

Η αρχική παράδοση έπρεπε να γίνει στις αρχές του 2023, όμως πλέον εκτιμάται ότι το έργο θα ολοκληρωθεί γύρω στον Φεβρουάριο του 2028 — δηλαδή περίπου δέκα χρόνια μετά την υπογραφή της σύμβασης το 2018. Μέχρι σήμερα, η πρόοδος αγγίζει περίπου το 40–50% του έργου, με ολοκληρωμένο μόνο τον δυτικό κλάδο (πρώτη σήραγγα) που αναμενόταν να παραδοθεί στο τέλος του 2024.

Το κόστος ξεπέρασε τα 100 εκατ. €, με δύο επιπλέον συμβάσεις (μία ~23,8 εκατ. € για διαφραγματικούς τοίχους και άλλη ~9 εκατ. € για τις παρεμβάσεις της ΕΥΔΑΠ). Υπάρχει, κατά τα μέσα του 2024 και μια αναφορά που «το έργο βρίσκεται στην τελική ευθεία» και αναφέρει ολοκλήρωση εντός του 2025 . Ωστόσο, το πιο επίσημο και πρόσφατο χρονοδιάγραμμα προέρχεται από άρθρα του Ιουνίου 2025, που επιμένουν στην παράταση έως τον Φεβρουάριο του 2028 .
Έρχεται η 38η Γιορτή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη…

16-17-18 Ιουλίου 2025. Από τη Πέμπτη 16 Ιουλίου αρχίζουν οι 3ήμερες Κρητικές βραδιές «38η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΗ» με κρητικούς καλλιτέχνες στην κεντρική πλατεία του Θραψανού (από τις 21.00΄ κάθε βράδυ. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει λαϊκό γλέντι, με επίκεντρο την τοπική μουσική και τα δρώμενα, δημιουργώντας μια γιορτινή, ζωντανή ατμόσφαιρα στην πλατεία του χωριού. Ζωντανή πολιτιστική εμπειρία με μουσική και παραδοσιακή ατμόσφαιρα. Γευστική απόλαυση με ντόπια προϊόντα και αυθεντική κουζίνα. Εικαστική άποψη στη λαϊκή τέχνη της κεραμικής, με εκθέτες τους ντόπιους αγγειοπλάστες.

Μινιόν, σύμβολο μιας άλλης εποχής, πιο αθώας, ζεστής

Το Μινιόν ήταν ένα από τα πιο εμβληματικά πολυκαταστήματα της Αθήνας, και από τα πρώτα οργανωμένα πολυκαταστήματα στην Ελλάδα. Βρισκόταν στην οδό Πατησίων και αποτέλεσε σύμβολο της ελληνικής αστικής ζωής από τις δεκαετίες του ’50 έως και το ’80. Ιδρύθηκε το 1934 από τον Γιάννη Γεωργακά, έναν άνθρωπο με όραμα. Ξεκίνησε ως ένα μικρό περίπτερο με τσιγάρα και είδη καπνιστού στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη.

Με σκληρή δουλειά, επεκτάθηκε σε πολυκατάστημα που προσέφερε τα πάντα: ρούχα, παιχνίδια, ηλεκτρικές συσκευές, είδη σπιτιού, ακόμα και χριστουγεννιάτικη μαγεία. Το Μινιόν ήταν το πρώτο κατάστημα στην Ελλάδα που εφάρμοσε σύγχρονες μεθόδους εξυπηρέτησης πελατών, όπως καταλόγους, πιστωτικές κάρτες, αλλά και χριστουγεννιάτικη βιτρίνα με κινούμενες φιγούρες που μαγνήτιζαν μικρούς και μεγάλους.

Στις 19 Δεκεμβρίου 1980, το Μινιόν καταστράφηκε από πυρκαγιά, πιθανώς από εμπρησμό. Ήταν λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, και η καταστροφή του συγκλόνισε την Αθήνα. Το κατάστημα ξαναλειτούργησε τα επόμενα χρόνια, αλλά δεν ανέκτησε ποτέ την παλιά του αίγλη. Οι οικονομικές δυσκολίες και ο ανταγωνισμός οδήγησαν τελικά στο οριστικό του κλείσιμο το 1998. Παρότι δεν λειτουργεί πια όπως παλιά, το Μινιόν παραμένει ζωντανό στη μνήμη των Αθηναίων.

Κάθε Ελληνικό νησί ήταν πάντα μια πρόκληση για μένα από τα παιδικά μου χρόνια, και περισσότερο η Αμοργός. Δεν κατάφερα…