Αρχική » 2025 (Σελίδα 7)
Αρχείο έτους 2025
Η φάρμα της Αναστασιάς: Μια ιστορία αρμονίας

Στο κτήμα του Ηλία, η πιο εντυπωσιακή παρουσία είναι ο φασιανός του. Με το ιριδίζον φτέρωμά του, που λάμπει σε αποχρώσεις του χαλκού και του σμαραγδιού, μοιάζει με βασιλιάς που περιφέρεται με χάρη. Ο φασιανός είναι ο καλλιτέχνης του αγροκτήματος — ένα ζωντανό κόσμημα που προσθέτει μια νότα άγριας ομορφιάς στο κτήμα του, στην Αναστασία των Σερρών.

Πιο κοντά στο έδαφος, συναντάμε τους πιστούς φύλακες του Ηλία. Τα δύο σκυλιά που επιβλέπουν τα πάντα, ακόμα και κατά τη διάρκεια του φαγητού, όταν είναι δεμένα με τις αλυσίδες τους. Παρόλο που δείχνουν άγρυπνα, μοιράζονται τον ίδιο χώρο, την ίδια λάσπη και τον ίδιο ουρανό με τη μικρή κοινότητα των γατών. Οι γάτες, μια μικρή οικογένεια με την πορτοκαλί, την ασπρόμαυρη και τη μαύρη, κινούνται με την αθόρυβη χάρη των αλεπούδων. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός για το φαγητό.

Με μια αδιαμφισβήτητη αρμονία, σκυλιά και γάτες απολαμβάνουν τα γεύματά τους, αποδεικνύοντας ότι στο κτήμα του Ηλία, υπάρχει χώρος για όλους. Και βέβαια, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι κόκορες και οι κότες. Ο κόκορας (όπως αυτός με το υπέροχο καφετί-μαύρο φτέρωμα) είναι ο πρώτος που ξυπνάει την Αναστασιά, διαλαλώντας την άφιξη της νέας ημέρας. Είναι οι επιβλέποντες που ελέγχουν την αυλή, τσιμπολογούν ανάμεσα στα φυτά και διατηρούν την τάξη στον κόσμο των πουλερικών.
Το χρυσάφι της Εύβοιας, συναντά τη σκιά…

Ο αέρας του φθινοπώρου είναι γεμάτος από υποσχέσεις. Στα νησιά και την ηπειρωτική Ελλάδα, από την Κρήτη ως την Εύβοια, ένας πανάρχαιος κύκλος ξεκινά: το λιομάζωμα! Ο φακός του φίλου μου Πέτρου, μας μεταφέρει σε έναν ευβοϊκό ελαιώνα, εκεί όπου η φύση ζωγραφίζει με αντίθεση, καθώς ο ήλιος χαμηλώνει. Στις φωτογραφίες, οι σιλουέτες των δέντρων, σκοτεινές και επιβλητικές, υψώνονται ενάντια σε έναν ουρανό που χάνει σιγά-σιγά το φως του. Είναι αυτές οι στιγμές που η δουλειά της χρονιάς κορυφώνεται.

Τα κλαδιά βαριά από τον καρπό, γίνονται σκιά, μα οι ελιές διακρίνονται, μικρές μαύρες και βιολετί κουκκίδες, που κρατούν μέσα τους όλο το φως του καλοκαιριού. Αυτές οι σκιές δεν είναι σκοτάδι. Είναι προσμονή. Μόνο μία από τις εικόνες φωτίζει πλήρως την αλήθεια: Οι καρποί, πλούσιοι, με χρώματα που τρεμοπαίζουν από το βαθύ βιολετί στο μαύρο, κρέμονται έτοιμοι. Είναι το «χρυσάφι» που θα γίνει το πολύτιμο λάδι, ο θησαυρός της μεσογειακής διατροφής.

Το λιομάζωμα δεν είναι απλώς αγροτική εργασία, είναι μια γιορτή της αντοχής. Η σκληρή δουλειά κάτω από τον ήλιο, η μυρωδιά της φρέσκιας ελιάς, οι φωνές που γεμίζουν τον κάμπο. Είναι η στιγμή που η Εύβοια, όπως και η Κρήτη, προσφέρει τους καρπούς της. Μέσα από τις καλλιτεχνικές αυτές φωτογραφίες, ο Πέτρος δεν αποτυπώνει μόνο δέντρα. Αποτυπώνει την ψυχή του ελληνικού τοπίου, την αιώνια σχέση του ανθρώπου με τη γη και την ομορφιά του κύκλου της ζωής, που πάντα, μετά τη σκιά, φέρνει το φως του λαδιού.

Ο παλμός της πόλης στον Ηλεκτρικό της Αθήνας

Με ένα βουητό γνώριμο, ο συρμός εμφανίζεται. Δεν είναι απλά ένα τρένο. Είναι ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος (γνωστός και ως Μετρό Γραμμή 1), η ψυχή που συνδέει τον Πειραιά με την Κηφισιά, και στον Σταθμό Αττικής, αυτή η ψυχή ζωντανεύει. Εδώ, οι ράγες διασταυρώνονται σαν τις ζωές των Αθηναίων. Ο συρμός, μερικές φορές στολισμένος με την αυθόρμητη τέχνη του γκράφιτι, σταματάει. Στις πλατφόρμες, οι επιβάτες περιμένουν: φοιτητές, εργαζόμενοι, τουρίστες.

Όλοι τους, μια ψηφίδα στον καθημερινό χάρτη της πόλης. Αυτή η εικόνα δεν δείχνει απλά μετακίνηση, δείχνει σύνδεση. Είναι ο κεντρικός κόμβος όπου συναντάται η Γραμμή 1 (Πειραιάς – Κηφισιά) με την Γραμμή 2 (Ανθούπολη – Ελληνικό), κάνοντας την Αττική έναν ζωτικό κόμβο για χιλιάδες ανθρώπους. Ο Ηλεκτρικός είναι μοναδικός, γιατί σε μεγάλο του μέρος, ταξιδεύει πάνω από το έδαφος, διασχίζοντας γειτονιές. Οι ράγες, φθαρμένες από το χρόνο, περιβάλλονται από τις πολυκατοικίες της Αθήνας. Στη μία πλευρά, ο τοίχος από πέτρα και το συρματόπλεγμα.

Στην άλλη, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τα μπαλκόνια με τις τέντες. Είναι η τέλεια αντίθεση: η παλιά, ρουστίκ σιδηροδρομική γραμμή ενσωματωμένη πλήρως στο σύγχρονο, πυκνό αστικό περιβάλλον. Είναι εκείνη η ωραία αίσθηση που λες “μια ωραία εμπειρία”. Δεν είναι μόνο η ταχύτητα, αλλά η δυνατότητα να βλέπεις την πόλη να κυλάει δίπλα σου. Να παρατηρείς τις μικρές στιγμές από το παράθυρο, κάνοντας το ταξίδι σου μια μικρή, καθημερινή αστική περιπέτεια. Το τρένο, άλλοτε καθαρό, άλλοτε με την πολύχρωμη “στολή” του γκράφιτι, είναι πάντα έτοιμο να σε πάει στον προορισμό σου.

Στις 36.000 η αναγνωσιμότητα του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ

Άλλο ένα βήμα μπροστά στο site του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ! Αν προσέξετε, αριστερά στη μπάρα, περάσαμε ήδη τις 36.011 επισκέψεις από μοναδικές ΙP. Και προχωρούμε! Βέβαιοι πως δεν πάει χαμένος ο χρόνος που διαθέτουμε εδώ, ως χόμπι. Συνεχίζουμε αυτή την καθημερινή επαφή και επικοινωνία.. Κάνει καλό και σε μας που ασχολούμαστε με τη φροντίδα του, αλλά και σε σας που έχετε την ανάγκη, καθημερινά, να περάσετε και να ρίξετε μια ματιά. Ευχαριστούμε!
Ένα μαγαζί που μας αρέσει στην οδό Καλαμιώτου

Το κατάστημα αυτό είναι το Stone Stories by Albandakis, το οποίο ειδικεύεται στους ημιπολύτιμους λίθους, τα ορυκτά, τους κρυστάλλους και τα απολιθώματα. Όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, λειτουργεί ως ένας θησαυρός της Γης στην καρδιά της Αθήνας. Διεύθυνση: Καλαμιώτου 17, 10560, Αθήνα (Εμπορικό Τρίγωνο) Πρόκειται για έναν «παράδεισο» για τους λάτρεις των πετρωμάτων, των κρυστάλλων και των γεωλογικών ευρημάτων. Το κατάστημα προσφέρει μια τεράστια ποικιλία προϊόντων που προέρχονται από εισαγωγές από όλο τον κόσμο, εξασφαλίζοντας γνησιότητα και ποιότητα. Ενδεικτικά, μπορείτε να βρείτε: Μεγάλα κομμάτια για διακόσμηση, όπως οι εντυπωσιακές γεώδες Αμέθυστου και Κιτρίνη που φαίνονται στη βιτρίνα. Ημιπολύτιμους λίθους, όπως χαλαζίες, αχάτες, ίασπις, και πολλά άλλα, σε ακατέργαστη ή γυαλισμένη μορφή (βότσαλα, μονοκρύσταλλοι).

Εκτός από τον σκελετό που φαίνεται εδώ (πιθανότατα είναι αντίγραφο ή μεγάλο έκθεμα), διαθέτει μικρότερα απολιθώματα όπως δόντια καρχαρία και αμμωνίτες. Κι ακόμα βραχιόλια, κομπολόγια και κρεμαστά φτιαγμένα από ημιπολύτιμους λίθους. Πέτρες κοσμήματος για την κατασκευή δικών σας δημιουργιών. Είδη Ευεξίας & Χαλάρωσης: Φωτιστικά αλατιού, τα οποία είναι δημοφιλή για τη ζεστή τους λάμψη. Αιθέρια έλαια, φασκόμηλο (λευκό), και Palo Santo για καθαρισμό χώρου και αρωματοθεραπεία. Διαθέτουν επίσης γεωλογικά εργαλεία και εξοπλισμό, όπως πυξίδες και λούπες.
Η ιδιαίτερη μελαγχολική γοητεία των καναλιών

Ημέρα φθινοπωρινή. Ο ουρανός έχει γίνει ένα αδιαπέραστο πέπλο από γκρι, και η βροχή δεν είναι πια απλή απειλή, αλλά ο μόνιμος ρυθμός της πόλης. Κι όμως, μέσα σε αυτή τη μελαγχολική υγρασία, κρύβεται η πιο αληθινή και γοητευτική εικόνα της Ολλανδίας. Από το εσωτερικό του πλωτού μέσου, ο κόσμος είναι μια θαμπή, ιμπρεσιονιστική εικόνα. Οι σταγόνες της βροχής κυλούν στο τζάμι, διαστρεβλώνοντας ελαφρά τις γραμμές των κτιρίων, μετατρέποντας τις σκληρές όψεις των σπιτιών σε απαλές υδατογραφίες.

Αυτή η θολή οθόνη που φαίνεται σε όλες τις φωτογραφίες, δημιουργεί μια αίσθηση μυστικισμού και προστασίας. Είμαστε παρατηρητές ενός παραμυθένιου σκηνικού, κρυμμένοι, ζεστοί και στεγνοί. Τα ιστορικά σπίτια από κόκκινο τούβλο και σκούρα, βαθυπράσινα ή μπλε πορτόνια παρατάσσονται στην όχθη, με τις προσόψεις τους να αντανακλώνται στο ήρεμο, καφετί νερό του καναλιού. Κάθε σπίτι μοιάζει να φυλάει μια ιστορία αιώνων.

Παρά τη βροχή, η φύση αντιστέκεται. Μικρές λωρίδες γης, γεμάτες πράσινα φύλλα, χορτάρι και θάμνους, λειτουργούν ως φράγμα μεταξύ του σπιτιού και του νερού. Σκυμμένα παγκάκια, μια κόκκινη γλάστρα που ξεχωρίζει, ή ένα μικρό, κόκκινο ιαπωνικό σφενδάμι δίνουν την αίσθηση προσωπικού, ζεστού καταφυγίου. Το φθινόπωρο έχει αφήσει το σημάδι του. Κίτρινα και κόκκινα φύλλα έχουν πέσει και καλύπτουν την άκρη της όχθης σαν χαλί, ενώ μερικά επιπλέουν στην επιφάνεια του νερού. Είναι η ομορφιά της φθοράς που κάνει το τοπίο τόσο γλυκό και οικείο.

Ένας νερόπυργος από τα παλιά, στο δρόμο μας

Το κτίσμα στη γωνία Σωζοπόλεως και Ιωνίας, στα Σεπόλια, είναι ένας παλιός υδατόπυργος (νερόπυργος). Οι υδατόπυργοι κατασκευάζονταν για να εξυπηρετούν τις ανάγκες ύδρευσης της ευρύτερης περιοχής. Η ψηλή κατασκευή επέτρεπε την αποθήκευση μεγάλης ποσότητας νερού σε ύψος, ώστε να εξασφαλίζεται η απαραίτητη πίεση για τη διανομή του στα γύρω σπίτια και κτίρια, ειδικά πριν την ευρεία χρήση σύγχρονων συστημάτων αντλιών και δικτύων ύδρευσης.

Συγκεκριμένα για την περιοχή των Σεπολίων, η κατασκευή αυτή, μαζί με άλλες παρόμοιες στην Αθήνα, πιθανότατα συνδέεται με τα παλιά δίκτυα ύδρευσης της πόλης. Σήμερα, ο υδατόπυργος αυτός δεν είναι πλέον σε λειτουργία για την ύδρευση. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό κτίσμα της περιοχής που ανήκει στην αρχιτεκτονική κληρονομιά της βιομηχανικής και αστικής ανάπτυξης των Αθηνών. Φανταστείτε κι εμείς που το είδαμε, χρειάστηκε να το ψάξουμε για να δούμε τι είναι αυτή η κατασκευή…





























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…