Αρχική » 2025 (Σελίδα 6)
Αρχείο έτους 2025
Το φθινοπωρινό ξεκαθάρισμα που γίνεται… Ζωή!

Το φθινόπωρο είναι μια εποχή αντιθέσεων. Από τη μία, ο καιρός μαλακώνει, τα χρώματα του τοπίου γίνονται πιο ζεστά, χρυσά και καφετιά. Από την άλλη, η κούραση της φύσης είναι εμφανής: τα δέντρα, με τους χρυσοκίτρινους μανδύες τους, αρχίζουν να αφήνουν το φορτίο τους. Οι κερασιές, πιστές στο ραντεβού τους, έχουν γεμίσει την αυλή με ένα παχύ, μαλακό χαλί από ξερά φύλλα. Δημιουργούν ένα μονωτικό στρώμα που προστατεύει τις ρίζες των φυτών από το κρύο του χειμώνα και βοηθά στη διατήρηση της υγρασίας. Όσο όμορφο κι αν είναι το θέαμα, η ανάγκη για καθάρισμα είναι επιτακτική.

Όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες μας, ο καθαρισμός της αυλής δεν είναι αγγαρεία. Είναι μια διαδικασία που μπορεί να γίνει με κέφι και διάθεση για ζωή! Με μια απλή, παραδοσιακή σκούπα, το χρυσό χαλί των φύλλων μετατρέπεται σε έναν ψηλό, εντυπωσιακό σωρό. Η αυλή, στρωμένη με φύλλα, μαρτυρά την εποχή. Η σκούπα μπαίνει στη δράση, συγκεντρώνοντας το υλικό σε έναν εντυπωσιακό σωρό. Η εικόνα του καθαρού πια διαδρόμου και του τακτοποιημένου σωρού δίπλα στα ελαιόδεντρα είναι η καλύτερη ανταμοιβή.

Το μυστικό της φθινοπωρινής καθαριότητας βρίσκεται στο τι κάνουμε με τα φύλλα. Δεν τα πετάμε! Και αυτό είναι το πιο σημαντικό μάθημα που μας δίνει η φύση. Τα πεσμένα φύλλα είναι πλούσιο οργανικό υλικό και ο πιο φυσικός, δωρεάν τρόπος για να θρέψουμε το χώμα και τα δέντρα μας. Ο σωρός που βλέπετε είναι στην πραγματικότητα ο θησαυρός του κήπου. Τα φύλλα μπορούν να ενσωματωθούν στο χώμα, να καλύψουν τη βάση των δέντρων (όπως φαίνεται δίπλα στις ελιές), λειτουργώντας ως φυσικό λίπασμα. Καθώς αποσυντίθενται, εμπλουτίζουν το έδαφος με πολύτιμα θρεπτικά συστατικά.

Άνθισε η βουκαμβίλια μας, μόλις βρήκε λίγο ήλιο

Εντυπωσιακά όμορφο, μόλις βρήκε η βουκαμβίλια μας, άνθισε ξανά! Πρόκειται για μια ποικιλία με κόκκινα/πορτοκαλί βράκτια (τα χρωματιστά φύλλα που μοιάζουν με άνθη), να κρέμονται από τη γωνία της μεσαίας βεράντας. Στον επάνω όροφο, διακρίνονται και ροζ/φούξια άνθη. Το αποτέλεσμα είναι πολύ ζωντανό και μεσογειακό, ειδικά σε αντίθεση με το ανοιχτόχρωμο κτίριο.

Εδώ φαίνεται κυρίως η ροζ/φούξια βουκαμβίλια να αναρριχάται και να κρέμεται από τον πάνω όροφο. Η σύνθεση είναι πολύ ατμοσφαιρική, με τα μεγάλα πράσινα φύλλα στο προσκήνιο να δημιουργούν ένα φυσικό πλαίσιο (κάδρο), αναδεικνύοντας τα άνθη. Δεν το περίμενα, αλλά έγινε. Κι αυτή είναι η απαράμιλλη ομορφιά των λουλουδιών που σε κάνει να τα αγαπάς και να τα θες στη ζωή σου.
Φθινοπωρινή γαλήνη στην αυλή του φίλου μου Ηλία

Στην καρδιά της Αναστασιάς, η αυλή του Ηλία έχει ντυθεί στα χρυσοκόκκινα, προσφέροντας ένα μοναδικό καταφύγιο γαλήνης. Δεν είναι μόνο τα πεσμένα φύλλα που χορεύουν στο φως του ήλιου, αλλά και η ζωή που συνεχίζει να ανθίζει, αψηφώντας τη φθινοπωρινή μελαγχολία. Εδώ, κάτω από τη σκιά των δέντρων που κρατούν ακόμα τα τελευταία κίτρινα φύλλα τους, τα λουλούδια του Ηλία είναι οι πρωταγωνιστές. Τα χρώματα τους, απαλά και ζεστά, συμπληρώνουν την παλέτα του φθινοπώρου.

Το Γεράνι του Ξύλου: Σε μια ρουστίκ βάση από κορμό, ένα πλούσιο γεράνι (πιθανότατα αρωματικό πελαργόνι) απλώνει τα καταπράσινα φύλλα του. Κάτω από αυτό, ο μικρός φύλακας της αυλής – ένα ασπρόμαυρο γατάκι – βρίσκει τη δροσιά του και το παιχνίδι, αποδεικνύοντας ότι η φύση είναι το καλύτερο κρησφύγετο. Στο πέτρινο τραπέζι, δίπλα σε λευκές καρέκλες που περιμένουν την παρέα, το μπουκέτο των χρυσανθέμων κρατάει ακόμα τη θέση του.

Τα χρώματά του, από απαλό ροζ μέχρι βαθύ μοβ, δίνουν μια νότα εορταστική, ενώ το φως του ήλιου τα κάνει να λάμπουν. Δίπλα τους, οι λαμπεροί ρόδινοι καρποί της ροδιάς και ο ελληνικός καφές σε μια κούπα γεμάτη ζεστασιά, είναι το σύμβολο της ευφορίας και της αφθονίας αυτής της εποχής. Ο μικρός, υπερυψωμένος χώρος με το τραπέζι και τις καρέκλες, περιτριγυρισμένος από φυτά, είναι το ιδανικό σκηνικό για πρωινά διαλείμματα και απογευματινές συζητήσεις.

Δεν αρχίσε καλά, η φετινή ελαιοσυγκομιδή…

Με το «καλημέρα» της ελαιοσυγκομιδής άρχισαν οι κλοπές και οι αρπαγές από τους παραγωγούς και τα χωράφια, που σαν να μην τους έφτανε η μειωμένη παραγωγή φέτος, έχουν να αντιμετωπίσουν και την κλεψιά είτε ελαιόκαρπου, είτε εργαλείων! Στο στόχαστρο βρέθηκαν τις τελευταίες ημέρες δύο παραγωγοί στο Θραψανό του Δήμου Μινώα, που στην πρώτη περίπτωση έκλεψαν από τον αγρότη, πριν πέντε ημέρες 30 σακιά ελιές, από τη θέση Τροχάλοι. Σε πολύ κοντινή απόσταση, από την κλοπή του καρπού, ένας άλλος αγρότης έκανε το λάθος να αφήσει τα ελαιόπανα του και κάποια εργαλεία στο χωράφι και όταν πήγε το πρωί τα είδε να έχουν γίνει… καπνός! Μπορεί να πήγε στην αστυνομία και να έκανε μήνυση κατ’ αγνώστων, αλλά ένα είναι σίγουρο: πως τα λιόπανα, αξίας 1000 ευρώ, δύσκολα θα επιστρέψουν στον ιδιοκτήτη τους, ο οποίος το φυσά και δεν κρυώνει που με το “καλημέρα” της ελαιοσυγκομιδής θα βάλει γερά το χέρι στην τσέπη!
Από το GRETA NEWS…
Και η ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ ανέδειξε το θέμα.
Λόφος Ιππείου Κολωνού: Ιστορία και πράσινο…

Ο Λόφος Ιππείου Κολωνού στην Αθήνα είναι ένας κρυμμένος θησαυρός που συνδυάζει την ιστορική σημασία με μια όαση πρασίνου, καθιστώντας τον ιδανικό προορισμό για έναν ξεκούραστο περίπατο μακριά από τη φασαρία της πόλης. Γιατί αξίζει να τον επισκεφθείτε; Ο λόφος προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία για ξεκούραση και πνευματική αναζωογόνηση, καθώς περιβάλλεται από πυκνή βλάστηση και προσφέρει όμορφες διαδρομές.

Ο αρχαίος Κολωνός ήταν ένας από τους πιο αριστοκρατικούς δήμους της Αθήνας. Λεγόταν «Ίππιος» λόγω του ιερού του Ιππίου Ποσειδώνα που βρισκόταν εκεί. Σύμφωνα με τη μυθολογία, εκεί βρισκόταν και ο τάφος του Οιδίποδα, και η περιοχή συνδέεται άρρηκτα με τον μεγάλο τραγικό Σοφοκλή και την τραγωδία του «Οιδίπους επί Κολωνώ». Ένας περίπατος εδώ είναι σαν ένα ταξίδι στην αρχαία ιστορία.

Σήμερα, ο λόφος αποτελεί έναν σημαντικό πνεύμονα πρασίνου στη βορειοδυτική πλευρά του κέντρου της Αθήνας, προσφέροντας δροσιά και καθαρό αέρα. Οι πέτρινες σκάλες και τα μονοπάτια, όπως αυτά που φαίνονται στις φωτογραφίες, είναι ιδανικά για χαλαρό περπάτημα και άθληση. Στην κορυφή του λόφου θα βρείτε τα Μνημεία των φιλελλήνων αρχαιολόγων Καρόλου Μύλλερ και Καρόλου Λενορμάν, δύο μαρμάρινες στήλες που συνδέουν τον τόπο με τη νεότερη ιστορία και τη μελέτη της αρχαιότητας.

Αχ αυτά τα δημόσια έργα, πόσο καθυστερούν!

Εμείς βλέπουμε την επιφάνεια. Κι αυτό που διαπιστώνουμε είναι στασιμότητα σε σχέση με την πρόοδο των έργων. Τι συμβαίνει όμως με το πολύπαθο σιδηροδρομικό έργο στα Σεπόλια (υπογειοποίηση) που διχοτομεί την Αθήνα, αλλά που υπόσχεται ότι θα κάνει αλλιώτικη την περιοχή, αν τελικά τα καταφέρει και υλοποιηθεί; Το παρακολουθούμε, επειδή συμβαίνει να είναι κοντά στη γειτονιά που μένουμε. Και ιδού τα νεωτέρα… Μάλλον θα περιμένουμε πολύ, μέχρι να δούμε την οριστική υλοποίηση του…
Διαβάστε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα του INSIDER….

Ένα ζεστό καφέ – βιβλιοθήκη, στην Ουτρέχτη

Στην καρδιά της Ουτρέχτης, μακριά από τη βιασύνη της ημέρας, υπάρχει ένα μέρος που είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό καφέ-μπιστρό. Είναι ένα καταφύγιο για την ψυχή και το πνεύμα, ένας χώρος όπου η μυρωδιά του φρέσκου καφέ αναμειγνύεται με αυτήν του παλιού χαρτιού. Από την πρώτη στιγμή που περνάς το κατώφλι, νιώθεις τη ζεστή αγκαλιά του χώρου. Το ξύλινο πάτωμα με την πατίνα του χρόνου, οι τοίχοι ντυμένοι με ένα ζωντανό κόκκινο φλοράλ μοτίβο και οι δεκάδες κορνίζες με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που θυμίζει σαλόνι παλιάς εποχής, ίσως και μια ατμοσφαιρική βιβλιοθήκη…

Εδώ, οι άνθρωποι δεν έρχονται μόνο για ένα γρήγορο γεύμα ή ένα ποτό. Έρχονται για να βυθιστούν. Στις ξύλινες, ρουστίκ τράπεζες, θα δεις ανθρώπους σκυμμένους πάνω από τα βιβλία ή τις εφημερίδες τους. Όπως ο κύριος που διαβάζει με προσήλωση, απομονωμένος στον δικό του κόσμο, αλλά ταυτόχρονα μέρος μιας συλλογικής, ήσυχης συνήθειας. Ο χαμηλός φωτισμός από τις κομψές κρεμαστές λάμπες, μαζί με το αστραφτερό μπαρ γεμάτο μπουκάλια, δίνει μια αίσθηση μυστηρίου και άνεσης. Είναι το τέλειο σκηνικό για μια χειμωνιάτικη απόδραση.

Αυτό που κάνει αυτό το μέρος ξεχωριστό είναι η ενθάρρυνση της ανάγνωσης ως κοινωνική πράξη. Σε μια εποχή που κυριαρχούν οι οθόνες, αυτό το καφέ-μπιστρό προσφέρει την πολυτέλεια του χρόνου και της σιωπής. Είναι μια γλυκιά υπενθύμιση ότι το φαγητό, το ποτό και το βιβλίο είναι τρία συστατικά που, όταν συνδυάζονται, τρέφουν τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα. Ακόμα και το προσωπικό, ντυμένο με κλασική κομψότητα, κινείται με μια διακριτικότητα που σέβεται την ησυχία των θαμώνων. Η εξυπηρέτηση γίνεται με χαμόγελο, αλλά η ατμόσφαιρα παραμένει ήρεμη.





























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…