Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή τις βάζω αυτές τις φωτογραφίες με τις παπαρούνες. Και δεν είναι από αρχείο. Είναι φρεσκομαζεμένες! Ένας απλός, αλλά πολύτιμος θησαυρός από παπαρούνες που μοιράζομαι μαζί σας και έχει για μένα βαθιά νοσταλγία και ομορφιά. Οι ανεμώνες και οι παπαρούνες, ειδικά αν έχουν μαζευτεί από κάποιον τόσο αγαπημένο τόπο, όπως είναι το χωριό μου Θραψανό και από άνθρωπο δικό μου, όπως είναι η αδελφή μου, Στασούλα, αποκτούν έναν ξεχωριστό συμβολισμό. Είναι μια σύνδεση με το χωριό, τη φύση και τις πιο τρυφερές αναμνήσεις. Συμβολίζουν συχνά την ελπίδα, την αγνότητα και την επανάσταση της άνοιξης. Υπάρχει κάτι ιδιαίτερα καθησυχαστικό όταν βρίσκεις τέτοιες λεπτομέρειες στην καθημερινότητα…

Ήταν μια όμορφη μέρα, χθες. Έκανε βέβαια, ιδιαίτερα το πρωί πολύ κρύο, αλλά κατά το μεσημέρι ο καιρός μαλάκωσε και απολαύσαμε την εκδρομή μας με τους φίλους μας Βασίλη και Μάχη και τη Ζουζού τους, στην ταβέρνα του “Λάμπρου” στην Πάρνηθα. Στη διαδρομή μας δεν υπήρχε πολύ κίνηση. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι τα δελτία ειδήσεων έδειχναν χιονισμένη την Πάρνηθα.

Και μπορεί να ήταν ήταν έτσι, αλλά αυτό αφορούσε τη βουνοκορφή. Εμείς θα πηγαίναμε στους πρόποδες… Και εκεί, δεν υπήρχε ούτε ίχνος χιονιού. Αλλά το τζάκι του ήταν αναμμένο και ο φίλος μου ο Κώστας, μας έκλεισε το τραπέζι που θέλαμε, ακριβώς δίπλα του. Το χαρήκαμε και ήταν μια ευκαιρία να ξεφύγουμε λίγο από την καθημερινότητα μας. Περάσαμε δυο ξεχωριστές ώρες εκεί.

Η ταβέρνα του “Λάμπρου” στην Πάρνηθος, Αφίδνες 136 72, Ελλάδα είναι ένα μέρος που μας αρέσει πολύ. Η ταβέρνα είναι ανοιχτή από Δευτέρα έως Παρασκευή από τις 11:00 π.μ. έως τις 8:30 μ.μ., το Σάββατο από τις 11:00 π.μ. έως τις 10:00 μ.μ. και την Κυριακή από τις 11:00 π.μ. έως τις 7:00 μ.μ. Προσωπικά μας άρεσε πολύ το γεύμα και η παρέα με τους φίλους μας! Σας την προτείνουμε ανεπιφύλακτα…

Κάποτε στο χωριό, μπορεί και τώρα, αλλά δεν μου είναι πια τόσο οικεία, είχαν καταχωρηθεί στη μνήμη μας αυτά τα πράσινα “λουλούδια”. Όπως κι αν τα λέγαμε, ο τόπος γέμιζε με τις πρώτες βροχές. Στις ελιές, δίναμε μάχη να στρώσουμε τα πανιά από το πολύ λουλούδι. Ίσως αν καταφέρνανε κάποιο όψιμο όργωμα, υπήρχαν λιγότερα, αλλά αυτό συνέβαινε σπάνια.

Το σύνηθες ήταν να υπάρχει σε κάθε σπιθαμή γης.  Έχουν μια όξινη γεύση που θυμίζει τη σωστή οξαλίδα, η οποία δεν σχετίζεται στενά. Άλλα είδη είναι γνωστά στην καθομιλουμένη ως ψεύτικα τριφύλλια και μερικά ονομάζονται ξινόχορτα. Για το γένος ως σύνολο, χρησιμοποιείται επίσης ο όρος οξαλίδες. Κι αυτά, τουλάχιστον τότε που ήμουν μικρός, τρελαίνονταν οι κότες μας.

Έτσι, η μητέρα μου μου είχε αναθέσει, όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, το μεσημέρι που θα ερχόμουν σπίτι, να πάρω μια μεγάλη τσάντα και να πάω κάπου κοντά, να τη γεμίσω και να τη ρίξω στις κότες μας, στο περδιγάρι. Κι αυτές τρελαίνονταν από τη χαρά τους και μένα μου άρεσε γιατί νόμιζα ότι κάτι πρόσφερα στο σπίτι, όπως όλοι!

Αυτός ήταν ο δρόμος, που βρίσκονταν η ΠΕΤ ΟΤΕ, το Σωματείο των τεχνικών του ΟΤΕ που τότε, το 1982, είχε δύναμη κάπου 18.000, όπου εργάστηκα για περισσότερα από 30 χρόνια, στο γραφείο Τύπου του. Στον 5ο όροφο ήταν το “στρατηγείο”, αλλά και στον 4ο στεγάστηκε, τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της, η ΟΜΕ ΟΤΕ. Εδώ σ’ αυτό το κτίριο που βλέπετε στη φωτογραφίας, ήταν.

Αλλά η οδός Βερανζέρου αποτελεί ένα κομμάτι της ιστορίας του κέντρου της Αθήνας. Βρίσκεται σε μια περιοχή που έχει δει πολλές αλλαγές με τα χρόνια και η ίδια η οδός έχει μεταμορφωθεί αρκετές φορές. Όντως, τα έχω δει όλα στην πλατεία Βάθη που βρίσκεται δυο βήματα από εκεί. Και ήταν για μένα μεγάλο σχολείο, για να γνωρίσω καλά τον περίεργο κόσμο της Αθήνας.

Ψάχνοντας βρήκα τις πρώτες αναφορές για την οδό Βερανζέρου να χρονολογούνται στις αρχές του 20ού αιώνα. Ήταν ένας δρόμος με έντονη ζωή, γεμάτος μικρά καταστήματα και καφενεία. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η περιοχή γνώρισε μια περίοδο ανάπτυξης, αλλά και παρακμής σε ορισμένες φάσεις.

Η ανησυχία μου για τη λεμονιά της πολυκατοικίας είναι εύλογη. Το ότι τα φύλλα πέφτουν πράσινα, μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους. Μερικοί πιθανοί λόγοι είναι: Αν την ποτίζουμε πολύ συχνά οι ρίζες μπορεί να σαπίσουν και τα φύλλα να πέσουν. Αλλά δε νομίζω ότι εμπίπτει σ’ αυτή την κατηγορία. Ελάχιστοι ένοικοι της πολυκατοικίας, δακτυλοδεικτούμενοι, ασχολούνται με την περιποίηση της,

Αν το χώμα είναι πολύ ξηρό, τα φύλλα μπορεί επίσης να πέσουν. Η έλλειψη κάποιου θρεπτικού συστατικού, όπως ο σίδηρος ή το μαγνήσιο, μπορεί να προκαλέσει κιτρίνισμα και πτώση των φύλλων. Μερικές ασθένειες και έντομα μπορούν να προκαλέσουν πτώση των φύλλων. Οι απότομες αλλαγές στη θερμοκρασία μπορούν να προκαλέσουν στρες στη λεμονιά και να οδηγήσουν στο ίδιο αποτέλεσμα.

Οι οδηγίες λένε να αγγίξουμε το χώμα για να δούμε αν είναι υγρό ή ξηρό. Αν είναι πολύ υγρό, θα πρέπει να μειώσουμε το πότισμα. Αν είναι πολύ ξηρό, να το ποτίσουμε περισσότερο. Θα μπορούσαμε επίσης να δούμε αν υπάρχουν σημάδια ασθενειών ή εντόμων. Αν βρούμε κάτι, θα πρέπει να συμβουλευτούμε έναν γεωπόνο για να μας προτείνει την κατάλληλη θεραπεία.

Χθες βράδυ, θες το κρύο, θες η νοσταλγία που πριν λίγες μέρες ήμασταν μαζί στις Σέρρες και περάσαμε μερικές μοναδικές ώρες παρέα, ο Ηλίας είχε κέφια κέφια και με «βομβάρδισε» με μια σειρά από φωτογραφίες από το παρελθόν, πρόσφατο και λίγο πιο μακρινό. Γεννήθηκε λοιπόν τον ερώτημα: Πώς είναι η ζωή στο χωριό; Η ζωή στο χωριό είναι μια εμπειρία μοναδική και διαφορετική από την αστική ζωή, με τα δικά της πλεονεκτήματα και τις δικές της προκλήσεις.

Έθεσα λοιπόν το ερώτημα στο Gemini της Google μια νέα εφαρμογή που προσφέρεται με… ίχνη τεχνητής νοημοσύνης και δείτε την απάντηση της. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά της: Πλεονεκτήματα: Η καθημερινή επαφή με τη φύση, τα ζώα και τους αγρούς προσφέρει μια αίσθηση ηρεμίας και ευεξίας. Ο ρυθμός ζωής είναι πιο αργός, επιτρέποντας στους ανθρώπους να απολαύσουν τις απλές χαρές της ζωής. Οι κοινότητες των χωριών είναι πιο δεμένες και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων πιο προσωπικές.

Φρέσκα προϊόντα: Η πρόσβαση σε φρέσκα, οργανικά προϊόντα από την τοπική παραγωγή είναι εύκολη και οικονομική. Τα χωριά θεωρούνται γενικά πιο ασφαλή μέρη για να ζήσει κανείς. Τα σκέφτηκα. Πολλά ήταν έτσι, αλλά υπάρχουν και αρνητικά όπως  στην υγεία όπου σε σύγκριση με τις πόλεις, τα χωριά συχνά έχουν περιορισμένες υπηρεσίες, όπως υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και ψυχαγωγία.

Το Σάββατο 23/11/2024 ήταν μια μέρα θλίψης για μας. Βρεθήκαμε στο Γ΄ Νεκροταφείο Αθηνών στη Νίκαια για να να αποχαιρετήσουμε τη αδ. Τασία Σοφούλη από αυτή τη ζωή. Παρά τις υποχρεώσεις μας καταφέραμε να είμαστε εκεί νωρίς. Λίγοι άνθρωποι, ευτυχώς και κάποιοι από την εκκλησία που διευθέτησαν όπως εμείς τα πράγματα, για να είμαστε εκεί. Η Τασία ήταν 93 χρονών. Τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Κόρινθο στο χωριό του γιου του άνδρα της στη Στιμάγκα. Είχαμε να τη δούμε από την εποχή του Govid-19 όταν της πηγαίναμε τα έντυπα σπίτι της, στην περιοχή Μεταξουργείου… Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα που έκανα στις 20 Ιουνίου του 2017. Από το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.