Αρχική » Κρήτη (Σελίδα 3)
Αρχείο κατηγορίας Κρήτη
Πήγαμε τον κήπο της Στασούλας μας, στου Γρέγο

Η πρόσκληση ήρθε στο κινητό ως μήνυμα. Κι εμείς ανταποκριθήκαμε αμέσως και πήγαμε στον μικρό κήπο της Στασούλας και του Αγησίλαου στου Γρέγο, έξω από το Θραψανό, στο δρόμο για το Ηράκλειο. Ο κήπος αυτός βρίσκεται σε έναν λόφο με χωμάτινο μονοπάτι. Είναι ένας ηλιόλουστος, ρουστίκ χώρος όπου καλλιεργούνται διάφορα λαχανικά. Υπάρχει μια σειρά από ντοματιές με στρογγυλές κόκκινες και πράσινες ντομάτες να κρέμονται από αυτές, υποστηριζόμενες από ένα απλό σύστημα αναρρίχησης από ξύλινους πασσάλους και καλάμια.

Τα φυτά φαίνονται υγιή και γεμάτα καρπούς, υποδηλώνοντας μια επιτυχημένη συγκομιδή. Κοντά, ένα μικρό εσπεριδοειδές δέντρο χρησιμοποιείται για αποθήκευση. Κρεμασμένες από τα κλαδιά του, υπάρχουν όμορφες πλεξούδες από φρεσκοκομμένα κρεμμύδια. Αυτή είναι μια παραδοσιακή μέθοδος για την αποξήρανση και αποθήκευση των κρεμμυδιών σε έναν ξηρό, καλά αεριζόμενο χώρο, βοηθώντας τα να διατηρηθούν για πολλούς μήνες.

Ο κήπος έχει μια πολύ φυσική, αδούλευτη αίσθηση. Το έδαφος είναι ένα μείγμα από ξηρό χώμα και χαλαρά βότσαλα, ενώ μερικά άγρια χόρτα και φυτά αναπτύσσονται ανάμεσα στις καλλιεργημένες σειρές. Ένας απλός συρμάτινος φράχτης είναι ορατός στο βάθος, μαζί με κάτι που μοιάζει με αγροτικό εξοπλισμό, υποδηλώνοντας μια ενεργή γεωργική περιοχή. Η εικόνα αποτυπώνει έναν γοητευτικό, λειτουργικό κήπο που προσφέρει μια πλούσια συγκομιδή, χρησιμοποιώντας πρακτικές, παραδοσιακές μεθόδους.

Η ζημιά στη στέγη, θα αποκατασταθεί άμεσα!

Έτσι είναι, άμα είσαι μακριά, προκύπτουν ζητήματα που οφείλεις να αντιμετωπίσεις άμεσα, όταν πας εκεί και τα δεις από κοντά. Είδαμε λοιπόν ότι στα κεραμίδια, εκεί που σχεδίαζα να μπει το τζάκι, πριν αλλάξουμε σχέδια και το μεταφέρουμε στο διπλανό δωμάτιο, ίσως και λόγω του σεισμού, είχαν μετακινηθεί, με αποτέλεσμα να υπάρξει μια τρύπα, με ότι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό για το σπίτι. Βρήκαμε το μάστορα, δώσαμε οδηγίες και τις επόμενες ημέρες αναμένουμε να τακτοποιηθεί το θέμα.

Ο ανεμόμυλος, δίπλα στο σπίτι μας, στο Θραψανό

Αυτό που βλέπετε είναι η βάση ενός παλιού ανεμόμυλου. Οι ανεμόμυλοι, όπως αυτός, ήταν κάποτε βασικό κομμάτι της αγροτικής ζωής. Η κύρια και πιο σημαντική χρήση ενός ανεμόμυλου στο χωριό μου, που δεν έχει τρεχούμενα νερά αλλά αρκετό αέρα, ήταν η μετατροπή των σιτηρών, όπως το σιτάρι και το κριθάρι, σε αλεύρι. Η αιολική ενέργεια κινούσε τις μυλόπετρες, οι οποίες άλεθαν τους καρπούς για να φτιαχτεί ψωμί και άλλα τρόφιμα. Εγώ δεν τον πρόλαβα σε λειτουργία. Στα χαλάσματα του, με λίγες περισσότερες πέτρες έπαιξα ως παιδί…

Στη φωτογραφία είναι ο πέτρινος κορμός του ανεμόμυλου (ότι απέμεινε…), ο οποίος χρησίμευε ως βάση για τον μηχανισμό και τα πτερύγια. Στο εσωτερικό του ήταν το μέρος όπου γινόταν η άλεση. Πρόκειται για ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας, που μας θυμίζει πώς αξιοποιούσαν οι άνθρωποι τη δύναμη της φύσης πριν την έλευση της σύγχρονης τεχνολογίας. Και όπως αναφέρω και παραπάνω, για μένα προσωπικά, σημαίνει πολλά περισσότερα πράγματα…
Τα χρυσά σταφύλια του Θραψανού στην κρεβατίνα

Καθώς το καλοκαιρινό φως αρχίζει να γέρνει, δίνοντας τη θέση του στις πιο γλυκές αποχρώσεις του φθινοπώρου, τα αμπέλια στο Θραψανό της Κρήτης (όσα έχουν ακόμα καρπό…) ζωντανεύουν με μια μοναδική ομορφιά. Δεν είναι πια το καυτό, εκτυφλωτικό φως του Ιουλίου, αλλά μια χρυσή, ήρεμη λάμψη που πέφτει απαλά πάνω στα φύλλα και τα τσαμπιά, σαν ένα απαλό χάδι που τα προετοιμάζει για τη συγκομιδή. Εικόνες που πήραμε από το χωριό μου, όσο ήμασταν εκεί…

Κάθε κλήμα, με τον χοντρό, γεμάτο ρυτίδες κορμό του, αφηγείται μια ιστορία ετών. Έχει δει ήλιους, έχει αντέξει ανέμους, έχει ποτιστεί με βροχές και έχει παραδώσει γενναιόδωρα τους καρπούς του, ξανά και ξανά. Πάνω σε αυτά τα κλήματα, κρέμονται τα επιτραπέζια σταφύλια, γεμάτα και σφριγηλά, με τις ρώγες να έχουν πάρει ένα υπέροχο, χρυσορόδινο χρώμα. Δεν είναι απλώς φρούτα· είναι μικροί ήλιοι που έχουν απορροφήσει όλη τη δύναμη της κρητικής γης και του ήλιου, έτοιμοι να προσφέρουν τη δροσερή τους γλύκα.

Είναι η ώρα που η ύπαιθρος γεμίζει με μια ιδιαίτερη μυρωδιά, ένα μεθυστικό μείγμα από χώμα, φύλλα και ώριμους καρπούς. Καθώς περπατάς ανάμεσα στις σειρές, νιώθεις την ηρεμία και την ευφορία που φέρνει η φύση όταν δίνει απλόχερα τους θησαυρούς της. Για τους ντόπιους, αυτά τα σταφύλια είναι κάτι παραπάνω από μια σοδειά· είναι η ανταμοιβή του κόπου μιας ολόκληρης χρονιάς, η συνέχεια μιας παράδοσης που περνά από γενιά σε γενιά. Κάθε τσαμπί που κόβεται με προσοχή είναι μια πράξη σεβασμού προς τη γη και τον κύκλο της ζωής.

Φύγαμε από το χωριό, έτοιμοι για άλλα ταξίδια…

Οι αναμνηστικές φωτογραφίες είναι ένας υπέροχος τρόπος να κρατάμε ζωντανές τις όμορφες στιγμές. Το σπίτι με τη ροζ απόχρωση και τις βουκαμβίλιες, το σπίτι μας στο Θραψανό, έχει μια πολύ ζεστή και φιλόξενη ατμόσφαιρα. Περάσαμε πολύ όμορφα, όλοι μαζί. Επιστρέψαμε Αθήνα και ετοιμαζόμαστε για τα επόμενα ταξίδια μας. Ευχόμαστε καλό ταξίδι στον Κώστα και στην Άννυ για τη Θεσσαλονίκη και σε εμάς, για τον Καναδά. Η πτήση μας στην επιστροφή μας για Αθήνα ήταν μια χαρά… Και φυσικά θα μοιραστούμε μαζί σας κι άλλες αναμνήσεις από τα ταξίδια που ακολουθούν!

36 χρόνια γάμου για τον Κώστα και την Άννυ

Ήταν μια υπέροχη βραδιά στο εστιατόριο “Ντορέ” στον πέμπτο όροφο του ομώνυμου κτιρίου επί της πλατείας Ελευθερίας στο Ηράκλειο. Το διαλέξουμε για να γιορτάσουμε, μαζί με το Κώστα και τη Άννυ, της 36η επέτειο του γάμου τους. Η θέα από εκεί ψηλά ήταν καταπληκτική! Και το φαγητό εξαιρετικό προσεγμένο με ποιότητα και προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια…

Αξίζουν συγχαρητήρια στον σεφ, ενώ το σέρβις ήτα πολύ καλό με επίσης πολύ καλή εξυπηρέτηση. Και όπως είπαμε είχε καταπληκτική θέα! Το φαγητό εξαιρετικό προσεγμένο με ποιότητα και προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια. Η ιστορία του Ντορέ ξεκινά ένα αιώνα πριν στην πλατεία Ελευθερίας (στις «Τρεις Καμάρες») που αποτελούσε τόπο αναψυχής των Ηρακλειωτών.

Το Ντορέ αρχικά λειτουργούσε ως καφενείο και μέσα στα χρόνια εξελίχθηκε σε κέντρο διασκέδασης και τελικά σε κινηματογράφο στη δεκαετία του ’50. Εμβληματικό στέκι του αστικού Ηρακλείου, αποτέλεσε για χρόνια σημείο συνάντησης, διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Στη θέση του ανεγέρθηκε το 1979 το Μέγαρο Ντορέ. Και στο 5ο όροφο είναι το εστιατόριο για το οποίο σας μιλάμε…

Ο “Κρητικός Φούρνος” στα Πεζά Ηρακλείου

Ο φούρνος αυτός άνοιξε το 1967 στα Πεζά Ηρακλείου, εκεί όπου ξεκίνησε να γράφεται η ιστορία της οικογενειακής αυτής επιχείρησης με τον Στέλιο Νικολιδάκη να σφραγίζει την παράδοση με ψωμί και παξιμάδι υψηλής ποιότητας. Σήμερα, ο φούρνος έχει εξελιχθεί σε αλυσίδα με τουλάχιστον επτά καταστήματα, ένα στο χωριό Πεζά και τα υπόλοιπα στην πόλη του Ηρακλείου.

Απέναντι ακριβώς υπάρχει αυτός ο τοίχος… Ένας παλιός, φθαρμένος τοίχος με ρωγμές και ένα στρογγυλό άνοιγμα. Στο κάτω δεξί μέρος υπάρχει μια μικρή πινακίδα που γράφει: «Ο ΤΟΙΧΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ». Ίσως να είναι ένα καλλιτεχνικό ή συμβολικό σχόλιο· ίσως ένας τρόπος να δοθεί στον τοίχο μια «ιστορία» ή μια ξεχωριστή ταυτότητα, παρά την εγκατάλειψη και τις φθορές του.



























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…