Εμείς τα αγνοούμε όλα αυτά συνειδητά και παίζουμε κάθε απόγευμα το μπιλιάρδο μας στην "Sport Cafe"  στο Αρκαλοχώρι. 

Δεν είναι να δεις τηλεόραση, ούτε να διαβάσεις εφημερίδες αυτές τις ημέρες. Η τρομοκρατία σε σχέση με τη γρίπη των χοίρων συνεχίζεται κανονικά. Οι άνθρωποι είναι “επαγγελματίες”. Ούτε ο Ιούλης τους σταματά.

Αρχίσαμε και το συζητάμε μεταξύ μας στις παρέες. Να αποφεύγουμε τους χώρους που μαζεύονται πολλοί συνάνθρωποί μας, να ξαναγυρίσουμε στη λίθινη εποχή στα έγκατα της γης, στις σπηλιές...

Και θα ανοίξουν άραγε στην ώρα τους φέτος τα σχολεία; Αναρωτιούνται οι μανάδες που κάθε χρόνο ξέρουν ότι ο κανακάρης ή η κόμισα της θα φέρει, έτσι κι αλλιώς, κάποιους ιούς στο σπίτι.

Φυσικά δεν είμαι γιατρός για να ισχυριστώ με στοιχεία την απόλυτη βεβαιότητά μου, ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Το οσμίζομαι όμως από την εμπειρία μου στην ενασχόληση με τα ΜΜΕ. Ξέρω την τέχνη του να κάνεις το μικρό, μεγάλο...

Και να, που χθες διάβασα στην “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ” ένα εκπληκτικό άρθρο του καθηγητή καρδιολογίας και πρώην υπουργού Υγείας, Δημήτρη Κρεμαστινού με τίτλο “Τι φταίει ο πολίτης και υφίσταται το μαρτύριοτης κινδυνολογίας”. Σωστός ο καθηγητής. Και μπράβο στην εφημερίδα που του δίνει θέση στην πρώτη σελίδα, έστω και χαμηλά.

Στην εποχή της υπερπληροφόρησης κάποιος ας μας πει, επιτέλους, την αλήθεια... Ψύχραιμα. Χωρίς κραυγές...

• Διαβάστε αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητή Δημ. Κρεμαστινού πατώντας ΕΔΩ. Είναι γραμμένο στη γλώσσα μας. Απλό και κατανοητό...

Το πατρικό μου σπίτι στο Θραψανό, όπως είναι σήμερα. Τα όνειρά μου γι' αυτό είναι μεγάλα...

Απρόσμενες εξελίξεις είχα στο θέμα του πατρικού σπιτιού μου στο Θραψανό. Είναι αυτό που λένε πως όταν κάνουμε σχέδια για το αύριο γελάει ο Θεός...

Είπα αυτές τις μέρες που είμαι στο χωριό να ξανακοιτάξω λίγο την υπόθεση του πατρικού σπιτιού. Έστειλα e-mail στον Γιάννη Παπατζανή από το Ρέθυμνο που το γραφείο του είχε αναλάβει να κάνει τη μελέτη, μήνυμα στο κινητό του για να είναι διακριτική η επαφή καλοκαιριάτικα, αλλά απάντηση δεν πήρα. Έτσι αποφάσισα να του τηλεφωνήσω. Μια υπηρεσία του κινητού τηλεφώνου με ενημερώνει ότι “έχει ενεργοποιηθεί φραγή εισερχομένων κλήσεων”. Με ζώσαν τα φίδια. Ο Γιάννης ήταν γύρω στα 38, ανερχόμενος πολύ στη δουλειά του, στέλεχος κορυφαίο της Νέας Δημοκρατίας στο νομό, τοποθετημένος σε πολλές θέσεις ευθύνης, δημοτικός σύμβουλος στην πόλη του Ρεθύμνου, δεν δικαιολογούνταν ένα τέτοιο μήνυμα. Πήρα τη Γεωργία Καραγιαννάκη, την εκδότρια του “Ρέθεμνος” και... έμεινα στήλη άλατος. “Έχει πεθάνει εδώ και έξι μήνες” μου είπε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα δει στην εφημερίδα που γράφω καθε εβδομάδα. Τόσα αφιερώματα του έκαναν. Την επόμενη μέρα πήγα στο Ρέθυμνο με τον Λάμπρο. Έκανα την αποκοτιά να πάμε με τη μηχανή, τη 200ρα VESPA και δεινοπάθησα. Δυο ώρες γεμάτες να πας και δυο ώρες να γυρίσεις δεν είναι και λίγο...

Τέτοιο γράψιμο σε διακοπές δεν έχω ξανακάνει, αλλά το χαίρομαι... Καταγράφω στιγμές από τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό μου, το Θραψανό.

Κρατώ σημειώσεις, ενημερώνω το site και να δεις πως τελειώνει το μελάνι... Πάει κι όλας το... δεύτερο στυλό μου... Τα χαρτιά λιγοστεύουν. Ευτυχώς που έχω μαζί μου τις ατζέντες μου για το 08 και το 09. Τα φύλλα τους είναι χρήσιμα στη δουλειά που κάνω.

Αλλα, οπως σας είπα, μου αρέσει... Έχω πάντα μαζί μου τα εργαλεία μου και σχολιάζω στιγμές με ενδιαφέρον. Το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα, κάνω τις σημειώσεις μου, αναρτήσεις στο site. Και με το κινητό μου καταγράφω εικόνες που επίσης ανεβάζω.

Κάπως έτσι ο καιρός φεύγει σαν αέρας. Ούτε που κατάλαβα πως κοντεύουν να τελειώσουν τρεις εβδομάδες, κοντά ένας μήνας... Περνούν ωραία και περνούν γρήγορα...

Άλλη μια όψη της Λιβάδας, της λίμνης του Θραψανού, όπως την κατέγραψα στο κινητό μου...

Ο Δήμος Θραψανού με τα ευρωπαϊκά προγράμματα που έχει πάρει, έχει μεταμορφώσει τη λίμνη εκτός από οργανωμένο υγροβιότοπο και σε τόπο αναψυχής για τους κατοίκους του.

Στη λίμνη του χωριού έρχομαι κάθε φορά που κατεβαίνω στο χωριό. Έχω αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που θαρούσαμε πως η θάλασσα ήταν... κάπως έτσι, άντε ίσως μεγαλύτερη...

Έχω ζήσει βέβαια και δράματα. Θυμάμαι μια φορά που ένα παιδί μεγαλύτερό μου που πνίγηκε εκεί όταν ένα καλοκαίρι, δεν θυμάμαι ποιας χρονιάς, προσπάθησε να κάνει μπάνιο στα νερά της λίμνης και οι λάσπες το... ρούφηξαν. Και νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα από τις έρευνες που γινόταν στο βυθό με δύτες για να βρουν τον μικρό. Θρύνος, καλάματα, δράμα... Αλλά τις άσχημες μνήμες τις επισκιάζουν οι καλές στιγμές και η ομορφιά του τοπίου.

Τα τελευταία χρόνια ο Δήμος Θραψανού έχει κάνει χρήση ευρωπαϊκών προγραμμάτων και “μεταμόρφωσε” τη λίμνη και τον περίγυρό της σε ένα βιότοπο, σταθμό για τα αποδημητικά πουλιά. Παράλληλα έχει φτιάξει χώρους αναψυχής όπου το απόγευμα μπορούν να κένουν τη βόλτα τους οι χωριανοί και να απολαύσουν ένα μικρό δασάκι με δέντρα που χρόνο μετα χρόνο που τα βλεπω μεγαλώνουν, ενώ κάποια σπίτια όταν ολοκληρωθούν θα μπορούν να στεγάσουν ένα μουσείο αγγειοπλαστικής τέχνης και ένα πωλητήριο έργων. Και βεβαίως θα υπάρχουν τεχνήτες-αγγειοπλάστες και να μπορούν οι ξένοι επισκέπτες να τους δουν από κοντά να δημιουργούν στον τροχό.

Στη λίμνη υπάρχουν ακόμα ελεύθερες αγριόπαπιες και χήνες που ομορφαίνουν το τοπίο καθώς πλέουν στο νερό ή περπατούν στις όχθες της.

Το Θραψανό είναι χτισμένο σε υψόμετρο 399 μ. στην ενδοχώρα του νομού Ηρακλείου της Κρήτης. Πλούσιος τόπος, παραγωγικός με ελιές και αμπέλια, αλλά ο πιο κοντινός τόπος που μπορεί να βρει νερό, στο βορρά ή στο νότο του νησιού, είναι κάπου 30 χιλιόμετρα. Υπ' αυτήν την έννοια η λίμνη με το νερό της λειτουργεί ψυχολογικά για τους κατοίκους. Δροσίζει και δημιουργεί την αίσθηση ότι υπάρχει ένας όμορφος τόπος να κάνουν τη βόλτα τους το απόγευμα...

Το Σάββατο που μας πέρασε τα “ΝΕΑ” είχαν ένα ένθετο βιβλίο του Δημήτρη Ψαθά “Οικογένεια Βλαμένου” Το διαβάζουμε στο σπίτι και γελάμε με την καρδιά μας. Του Λάμπρου του αρέσει να ακούει πριν κοιμηθεί το βράδυ. Αλλά το μεσημέρι το... ακροατήριο μεγαλώνει. Άρεσε υπερβολικά στη Στασούλα και τη μικρή εγγονή της, Αναστασία.

Μ' αρέσει κι εμένα πολύ το γράψιμο του Ψαθά. Προσπαθώ να διαβάζω θεατρικά, να μπαίνω στην ψυχολογία και το ρόλο των ηρώων, μελών της “Οικογένειας Βλαμένου” που είναι όντως σπάνιοι και ξεχωριστοί. Ανεβάζω τον τόνο της φωνής μου και τον κατεβάζω ανάλογα, προσπαθώ να μην είναι φλατ η ανάγνωση και αυτό αρέσει στον ακροατή.

Να δούμε πόσες μέρες θα μας πάρει να το τελειώσουμε. Είναι όμως, πρέπει να το παραδεχτούμε, δημιουργική η ανάγνωση τέτοιων βιβλίων μέσαστην καύσωνα του Ιουλίου.

Αυτό το Σάββατο 25/07 τα "ΝΕΑ" υπόσχονται νέο βιβλίο με χιούμορ, του Φρέντυ Γερμανού με 2 ευρώ επί πλέον. Ε, πρέπει να τελειώσουμε μέχρι τότε τον Ψαθά...

Εδώ, σ' αυτή τη σελίδα δείχνει να έχει "κολλήσει" το Blog  μου κοντά δύο εβδομάδες τώρα...

Δεν έχει ματαγίνει... Δύο χρόνια τώρα με κάποιες πολύ μικρές παρενθέσεις στη λειτουργία του το Blog μου λειτούργησε άψογα. Μάλιστα “πάνω” του είχα ¨χτίσει” και το “Μήνυμα” και τον “Διάλογο στα 146-62 δημοτικά” και τον “Διάλογο στο 54 Γυμνάσιο”.

Αλλά αυτή τη φορά τα... “στήλωσε” για τα καλά σαν το γαϊδούρι που δεν λέει να κάνει βήμα. Σταθερά “κολλημένο”, παρά τις ενημερώσεις. Και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω πού να απευθυνθώ για το πρόβλημα...

Αρκεί που έβαλαν μια ανακοίνωση να κάνουμε λίγο υπομονή, έως ότου ολοκληρωθεί η αναβάθμιση που κάνουν. Τα αμερικανάκια πιστεύουν ότι αρκεί αυτό, αν γίνει εσωτερικά και μόνο για τον ιδιοκτήτη του Blog

Τους είναι μάλλον αδιάφορο το τι σκέπτονται όλοι αυτοί που μέχρι πριν λίγες μέρες “έμπαιναν” να ενημερωθούν σχετικά με τα δημοσιεύματά μου.

Ας είναι. Δεν έχουμε καμιά άλλη επιλογή από το να περιμένουμε. Και στο μεταξύ, σιγά – σιγά, μάλλον θα μετακομίσουμε μόνιμα εδώ. Έτσι κι αλλιώς αυτός ήταν ο στόχος. Το είχαμε συζητήσει σε ανύποπτο χρόνο με τον Δήμο Αποστολίδη, τον ειδικό περί το internet που ποτέ του δε συμπάθησε τα Blog. Και, θυμάμαι, μου είχε πει: “Στήριξε τον Θραψανιώτη γιατί αυτός θα σου μείνει τελικά. Το Blog δεν πότε και πώς θα το χάσεις”.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι ήρθε το τέλος. Τόσα σχέδια έκανα πάνω του, τόσες εγγραφές. Αλλά αν δεν παίρνει γιατρειά δεν θα τα βάψω και μαύρα...