Το πιάτο στην εικόνα περιέχει μούρ(ν)α, που στην Ελλάδα ονομάζεται μούρα ή σκαμνά. Τα μούρα γενικά έχουν μια γλυκιά και ελαφρώς ξινή γεύση. Η γεύση μπορεί να διαφέρει ανάλογα με την ωριμότητα και τη συγκεκριμένη ποικιλία (μαύρα, κόκκινα ή λευκά μούρα). Τα μαύρα μούρα είναι συχνά τα πιο γλυκά και ζουμερά, με μια πλούσια, πολύπλοκη γεύση που μπορεί να συγκριθεί με τα βατόμουρα ή τα σμέουρα, αλλά συχνά με μια πιο βαθιά, κρασάτη νότα. Τα μάζεψε ο φίλος μου Ηλίας από την Αναστασιά των Σερρών.

Τα κόκκινα μούρα είναι συνήθως γλυκά με μια υποψία ξινίλας, παρόμοια με μια πιο ήπια εκδοχή ενός μαύρου μούρου. Τα λευκά μούρα έχουν γενικά την πιο ήπια γεύση, συχνά περιγράφονται ως έχοντα μια γλυκύτητα που μοιάζει με μέλι και μερικές φορές μια ελαφρώς ξυλώδη ή βανίλια νότα. Είναι λιγότερο ξινά από τις πιο σκούρες ποικιλίες. Συνολικά, τα μούρα είναι γνωστά για την ζουμερή τους υφή και μια ευχάριστη ισορροπία γλυκύτητας και μερικές φορές λίγης ξινίλας.

Μεσημέρι και ο ήχος του σαξοφώνου γέμισε την πλατεία Καπνικαρέα. Ο μουσικός στεκόταν σκυμμένος, με την πλάτη στον τοίχο του παλιού ναού, το πρόσωπό του φωτισμένο απ’ το χρυσαφένιο φως που τρεμόπαιζε στα τζάμια των απέναντι καταστημάτων. Δεν ζητούσε τίποτα. Δεν κοίταζε καν το πλήθος. Έπαιζε για τη μουσική – ίσως και για κάτι πιο παλιό, πιο δικό του. Οι περαστικοί περνούσαν, μα κάποιοι σταματούσαν. Ένα κορίτσι άφησε το κινητό της και κοίταξε τον ουρανό, σαν να καταλάβαινε ξαφνικά ότι κάτι σημαντικό συνέβαινε. Ένας άντρας με χαρτοφύλακα κοντοστάθηκε, και για λίγα λεπτά ξέχασε την ώρα, τις υποχρεώσεις, τον εαυτό του. Κάποιος άφησε λίγα κέρματα σε μια ανοιχτή θήκη οργάνου – όχι από οίκτο, αλλά από ευγνωμοσύνη. Η μουσική είχε τρόπο να λειαίνει το τραχύ της πόλης. Οι πέτρες της Καπνικαρέας, οι φωνές των παιδιών, το τρίξιμο από τα παλιά παράθυρα – όλα συντονίζονταν για λίγο με το ρυθμό του σαξοφώνου. Κι η Αθήνα, έστω και για μια στιγμή, έμοιαζε πιο τρυφερή, πιο ήσυχη, πιο αληθινή.

Τις φωτογραφίες τις “δανειστήκαμε” από την ομάδα ΓΑΡΔΕΝΙΕΣ, ΚΑΜΕΛΙΕΣ, ΟΡΤΑΝΣΙΕΣ KΑΙ ΑΛΛΑ ΟΞΥΦΙΛΑ ΦΥΤΑ και είναι της Ioanna Kouvela  με το σχόλιο: “Ορτανσίες στον κήπο της πολυκατοικίας μας. Τώρα που άρχισαν να ανθίζουν είναι υπέροχες”  Δεν ξέρουμε πού είναι η πολυκατοικία, στην οποία αναφέρεται. Έτσι λειτουργούν οι περισσότεροι στο διαδίκτυο. Το κάνουν επίτηδες για να μην ξέρουν πού ζουν επειδή αρκετοί είναι αυτοί που φοβούνται το διαδίκτυο; Μπορεί, αλλά δεν θα μείνουμε σ’ αυτό. Θα μιλήσουμε λίγο για τον ορτανσίες…

Είναι από τα λουλούδια που ευδοκιμούν στην Ελλάδα, αλλά με ορισμένες προϋποθέσεις, καθώς το μεσογειακό κλίμα δεν είναι απολύτως ιδανικό για όλα τα είδη της. Στην Αθήνα, ας πούμε, χρειάζονται ένα περιβάλλον με σκιά, να είναι σε δροσερά σημεία και να έχουν συχνό πότισμα. Να, μερικά μυστικά για να έχουν επιτυχία: Φύτευση σε σημείο με απογευματινή σκιά. Πολύ συχνό και βαθύ πότισμα το καλοκαίρι. Κάλυψη του εδάφους με φλοιό πεύκου ή τύρφη (διατηρεί υγρασία). Χρήση ορτανσιών που ανθίζουν σε νέους βλαστούς, όπως Hydrangea arborescens ή paniculata.

Το ξέρατε ότι τα λουλούδια συμβολίζουν κάτι; Εν προκειμένη η ορτανσία συμβολίζει την Αγάπη, την Ευγνωμοσύνη, την Κατανόηση, τη Συγχώρεση. Στην Ιαπωνία, συμβολίζει τη Μεταμέλεια και την Ειλικρίνεια. Χρησιμοποιείται συχνά σε γάμους και επετείους. Τι χρήσεις μπορεί να έχει; Διακοσμητική φύτευση σε κήπους, βεράντες, παρτέρια. Εντυπωσιακά κομμένα άνθη για βάζα. Ξηρά άνθη για διακόσμηση. Κι επίσης μπορείς να τους… αλλάξεις χρώμα στα άνθη, προσθέτοντας θειικό αργίλιο, καφέ χώμα, ξινά υλικά (π.χ. πευκοβελόνες).