Αρχείο κατηγορίας Ταξίδια

Στην καρδιά της Ουτρέχτης, μακριά από τη βιασύνη της ημέρας, υπάρχει ένα μέρος που είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό καφέ-μπιστρό. Είναι ένα καταφύγιο για την ψυχή και το πνεύμα, ένας χώρος όπου η μυρωδιά του φρέσκου καφέ αναμειγνύεται με αυτήν του παλιού χαρτιού. Από την πρώτη στιγμή που περνάς το κατώφλι, νιώθεις τη ζεστή αγκαλιά του χώρου. Το ξύλινο πάτωμα με την πατίνα του χρόνου, οι τοίχοι ντυμένοι με ένα ζωντανό κόκκινο φλοράλ μοτίβο και οι δεκάδες κορνίζες με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που θυμίζει σαλόνι παλιάς εποχής, ίσως και μια ατμοσφαιρική βιβλιοθήκη…

Εδώ, οι άνθρωποι δεν έρχονται μόνο για ένα γρήγορο γεύμα ή ένα ποτό. Έρχονται για να βυθιστούν. Στις ξύλινες, ρουστίκ τράπεζες, θα δεις ανθρώπους σκυμμένους πάνω από τα βιβλία ή τις εφημερίδες τους. Όπως ο κύριος που διαβάζει με προσήλωση, απομονωμένος στον δικό του κόσμο, αλλά ταυτόχρονα μέρος μιας συλλογικής, ήσυχης συνήθειας. Ο χαμηλός φωτισμός από τις κομψές κρεμαστές λάμπες, μαζί με το αστραφτερό μπαρ γεμάτο μπουκάλια, δίνει μια αίσθηση μυστηρίου και άνεσης. Είναι το τέλειο σκηνικό για μια χειμωνιάτικη απόδραση.

Αυτό που κάνει αυτό το μέρος ξεχωριστό είναι η ενθάρρυνση της ανάγνωσης ως κοινωνική πράξη. Σε μια εποχή που κυριαρχούν οι οθόνες, αυτό το καφέ-μπιστρό προσφέρει την πολυτέλεια του χρόνου και της σιωπής. Είναι μια γλυκιά υπενθύμιση ότι το φαγητό, το ποτό και το βιβλίο είναι τρία συστατικά που, όταν συνδυάζονται, τρέφουν τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα. Ακόμα και το προσωπικό, ντυμένο με κλασική κομψότητα, κινείται με μια διακριτικότητα που σέβεται την ησυχία των θαμώνων. Η εξυπηρέτηση γίνεται με χαμόγελο, αλλά η ατμόσφαιρα παραμένει ήρεμη.

Ημέρα φθινοπωρινή. Ο ουρανός έχει γίνει ένα αδιαπέραστο πέπλο από γκρι, και η βροχή δεν είναι πια απλή απειλή, αλλά ο μόνιμος ρυθμός της πόλης. Κι όμως, μέσα σε αυτή τη μελαγχολική υγρασία, κρύβεται η πιο αληθινή και γοητευτική εικόνα της Ολλανδίας. Από το εσωτερικό του πλωτού μέσου, ο κόσμος είναι μια θαμπή, ιμπρεσιονιστική εικόνα. Οι σταγόνες της βροχής κυλούν στο τζάμι, διαστρεβλώνοντας ελαφρά τις γραμμές των κτιρίων, μετατρέποντας τις σκληρές όψεις των σπιτιών σε απαλές υδατογραφίες.

Αυτή η θολή οθόνη που φαίνεται σε όλες τις φωτογραφίες, δημιουργεί μια αίσθηση μυστικισμού και προστασίας. Είμαστε παρατηρητές ενός παραμυθένιου σκηνικού, κρυμμένοι, ζεστοί και στεγνοί. Τα ιστορικά σπίτια από κόκκινο τούβλο και σκούρα, βαθυπράσινα ή μπλε πορτόνια παρατάσσονται στην όχθη, με τις προσόψεις τους να αντανακλώνται στο ήρεμο, καφετί νερό του καναλιού. Κάθε σπίτι μοιάζει να φυλάει μια ιστορία αιώνων.

 Παρά τη βροχή, η φύση αντιστέκεται. Μικρές λωρίδες γης, γεμάτες πράσινα φύλλα, χορτάρι και θάμνους, λειτουργούν ως φράγμα μεταξύ του σπιτιού και του νερού. Σκυμμένα παγκάκια, μια κόκκινη γλάστρα που ξεχωρίζει, ή ένα μικρό, κόκκινο ιαπωνικό σφενδάμι δίνουν την αίσθηση προσωπικού, ζεστού καταφυγίου. Το φθινόπωρο έχει αφήσει το σημάδι του. Κίτρινα και κόκκινα φύλλα έχουν πέσει και καλύπτουν την άκρη της όχθης σαν χαλί, ενώ μερικά επιπλέουν στην επιφάνεια του νερού. Είναι η ομορφιά της φθοράς που κάνει το τοπίο τόσο γλυκό και οικείο.

Η Ουτρέχτη, η ζωντανή καρδιά της Ολλανδίας, δεν είναι απλώς μια πόλη, αλλά ένας κόμβος – πολιτιστικός, ιστορικός και, φυσικά, συγκοινωνιακός. Η περιοχή γύρω από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, το Utrecht Centraal, αποτελεί την επιτομή αυτής της δυναμικής, προσφέροντας ένα μοναδικό μείγμα σύγχρονης αρχιτεκτονικής, αστικής ηρεμίας και αδιάκοπης κίνησης. Στην πρώτη ματιά, το βλέμμα πέφτει στον νέο αστικό ιστό που αγκαλιάζει τα κανάλια της πόλης.

Ο δρόμος του νερού, με τις χορταριασμένες όχθες του, προσφέρει μια ανάσα πρασίνου, ένα ήρεμο αντίδοτο στην κίνηση. Στο βάθος, τα μοντέρνα κτίρια αντανακλούν την φιλοδοξία της Ουτρέχτης: τον πύργο με την πολύχρωμη, κυκλική πρόσοψη, δίπλα σε κόκκινες – καφέ κατασκευές, υπογραμμίζει τη σύζευξη του παραδοσιακού ολλανδικού τούβλου με τη σύγχρονη, τολμηρή σχεδίαση. Αυτή η εικόνα αποτυπώνει τη μετάβαση από το βιομηχανικό παρελθόν σε ένα «πράσινο» μέλλον.

Λίγα βήματα πιο πέρα η αρχιτεκτονική γίνεται πιο εμφανής. Μεγάλες γυάλινες επιφάνειες, καθαρές γραμμές και μια ισορροπία μεταξύ γυαλιού και κόκκινης-καφέ επένδυσης, σηματοδοτούν γραφεία, καταστήματα και κατοικίες που ορίζουν το σύγχρονο εμπορικό κέντρο. Ακόμα και σε μια γκρίζα, βροχερή μέρα, η πινελιά του φθινοπώρου – ένα δέντρο με φλογερά πορτοκαλοκόκκινα φύλλα – υπενθυμίζει ότι η φύση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αστικού σχεδιασμού. Το καλοσχεδιασμένο παρτέρι με τα φωτεινά λουλούδια μπροστά από τον μοντέρνο όγκο δείχνει την έμφαση στην ποιότητα ζωής.

Στην Ουτρέχτη, την καρδιά της Ολλανδίας, σε έναν χώρο που έχει καθορίσει την ταυτότητα της πόλης για αιώνες, τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Μαρτίνου (Domkerk). Αυτό που κάνει την εμπειρία στον Άγιο Μαρτίνο μοναδική, είναι η γέφυρα που ενώνει το μνημείο με το σήμερα. Στην Domplein το σημείο όπου κάποτε βρισκόταν το κεντρικό κλίτος του ναού – το οποίο κατέρρευσε σε μια καταιγίδα του 1674 και δεν ξαναχτίστηκε ποτέ – συναντάμε τη σύγχρονη ζωή. Η φωτογραφία από το πέρασμα μεταξύ του πύργου και της εκκλησίας, δείχνει ανθρώπους να περνούν, να βιώνουν τον χώρο. Εκεί, ακριβώς δίπλα στα μεσαιωνικά τείχη, το τροχίλατο σταντ με τα φυλλάδια για την αναζήτηση του αληθινού Θεού, χωρίς φραγμούς και περιορισμούς, δεν είναι απλώς μια τυχαία λεπτομέρεια. Είναι η ζωντανή συνέπεια της ιστορίας του Domkerk: Υπήρξε το κέντρο της θρησκευτικής και πολιτικής δύναμης για αιώνες, μεταμορφώθηκε από την Καθολική στην Προτεσταντική πίστη (Μεταρρύθμιση), βίωσε καταστροφές και ξαναγεννήθηκε. Ακριβώς έξω, η παρουσία του σταντ, υπενθυμίζει ότι η πνευματική αναζήτηση είναι μια διαρκής, ανθρώπινη ανάγκη, που σήμερα εκφράζεται με ελευθερία και ανοιχτό διάλογο…

Η ιστορία του χώρου ξεκινά από ένα ρωμαϊκό φρούριο (Castellum Trajectum) και μια μικρή ξύλινη εκκλησία τον 7ο αιώνα. Στη συνέχεια, ο ιεραπόστολος Άγιος Γουίλιμπρορντ ανοικοδόμησε τον ναό και τον αφιέρωσε στον Άγιο Μαρτίνο της Τουρ, τον Ρωμαίο στρατιώτη που μοιράστηκε τον κόκκινο μανδύα του με έναν ζητιάνο. Ο σημερινός ναός, ένα γοτθικό αριστούργημα, ξεκίνησε να χτίζεται το 1254 στα θεμέλια μιας παλαιότερης ρωμανικής εκκλησίας.

Χρειάστηκαν σχεδόν τρεις αιώνες για την ολοκλήρωσή του, με τον πύργο, τον εμβληματικό Domtoren, να ολοκληρώνεται το 1382, ο οποίος είναι και ο ψηλότερος εκκλησιαστικός πύργος στην Ολλανδία. Το πιο συγκλονιστικό γεγονός στην ιστορία του ναού συνέβη την 1η Αυγούστου 1674. Μια σφοδρή καταιγίδα (που λανθασμένα θεωρήθηκε τυφώνας) προκάλεσε την κατάρρευση του κεντρικού κλίτους (του ναού) της εκκλησίας.

Το Αποτέλεσμα: Ο ναός χωρίστηκε στα δύο. Ο Πύργος Dom (Domtoren – η ψηλή κατασκευή που βλέπετε στη μία φωτογραφία) έμεινε όρθιος, αλλά ξεχωριστός, ενώ το ανατολικό τμήμα, το χοροστάσιο και το εγκάρσιο κλίτος (το τμήμα με το μεγάλο παράθυρο που βλέπετε στην άλλη φωτογραφία), παρέμειναν επίσης. Το κλίτος δεν ξαναχτίστηκε ποτέ, δημιουργώντας τη σημερινή Domplein (Πλατεία Dom). Στο έδαφος της πλατείας, πέτρες διαφορετικών χρωμάτων σηματοδοτούν το αρχικό περίγραμμα.

Τα «Ηλιοτρόπια» (Sunflowers) ένα από τα διασημότερα έργα τέχνης παγκοσμίως. Η σειρά με τα «Ηλιοτρόπια», που φιλοτεχνήθηκε από τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ (Vincent van Gogh) κατά την παραμονή του στην Αρλ της Νότιας Γαλλίας (1888-1889), αποτελεί σύμβολο της αισιοδοξίας και της χρήσης του λαμπερού κίτρινου χρώματος που χαρακτήρισε εκείνη την περίοδο του. Το Μουσείο Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ φιλοξενεί μία από τις πέντε εκδοχές των Ηλιοτροπίων που εκτίθενται σε μουσεία παγκοσμίως. Είναι ένα έργο που προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο. Μάλιστα, ύστερα από εκτεταμένη έρευνα για τη συντήρησή του, το μουσείο ανακοίνωσε ότι ο πίνακας, αν και σταθερός, είναι πλέον πολύ εύθραυστος. Για τον λόγο αυτό, ελήφθη η σημαντική απόφαση να παραμείνει μόνιμα στο Άμστερνταμ και να μην ταξιδέψει ποτέ ξανά σε εκθέσεις του εξωτερικού. Αυτό καθιστά τη επίσκεψη στο Μουσείο Βαν Γκογκ την μοναδική ευκαιρία για πολλούς να δουν αυτό το αριστούργημα στην Ολλανδία.

 «Παπαρούνες και Πεταλούδες». Αυτό το έργο αναδεικνύει την αγάπη του Βαν Γκογκ για τη φύση και τα μικρά, καθημερινά θαύματα. Οι κόκκινες παπαρούνες αναδύονται μέσα από το πυκνό πράσινο, ενώ δύο φωτεινές, κίτρινες πεταλούδες κυριαρχούν στο κέντρο της σύνθεσης. Πρόκειται για ένα έργο που, αν και ίσως λιγότερο διάσημο από τα Ηλιοτρόπια, είναι εξίσου αντιπροσωπευτικό της μετα-ιμπρεσιονιστικής του τεχνοτροπίας και της ιδιαίτερης δύναμης του χρώματος. Ο πίνακας αυτός αποτελεί έναν ακόμα «θησαυρό» της συλλογής του Μουσείου Βαν Γκογκ, προσφέροντας μία διαφορετική οπτική στην ενασχόληση του καλλιτέχνη με τα φυτικά θέματα. Με αυτά τα δύο έργα κλείνουμε το αφιέρωμα στον Βίνσεντ Βαν Γκογκ και το Μουσείο του στο Άμστερνταμ, αναγνωρίζοντας τη σημασία του ως το μόνιμο σπίτι για τη μεγαλύτερη και πιο εύθραυστη κληρονομιά του μεγάλου ζωγράφου.

Δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ τα δυο προηγούμενα δημοσιεύματα που κάναμε για το Μουσείο αυτό…

Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του Άμστερνταμ είναι ένας από τους πιο σημαντικούς και πολυάσχολους συγκοινωνιακούς κόμβους στην Ολλανδία, καθώς και ένα εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό ορόσημο της πόλης. Το κτίριο, που βλέπετε και στη φωτογραφία, χτίστηκε μεταξύ 1881 και 1889. Σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Pierre Cuypers (γνωστός και από το Rijksmuseum) και τον μηχανικό/αρχιτέκτονα A.L. van Gendt, σε στυλ Νεοαναγέννησης (Neo-Renaissance).

Είναι χτισμένος πάνω σε τρία τεχνητά νησιά στο IJ (έκταση νερού) και στηρίζεται σε περίπου 8.700 ξύλινους πασσάλους. Είναι το πιο επισκέψιμο εθνικό μνημείο (εθνική κληρονομιά) της Ολλανδίας, λόγω του μεγάλου αριθμού επιβατών.

Προσφέρει συνδέσεις με τρένα (εθνικά και διεθνή, όπως Eurostar, ICE), μετρό, τραμ, λεωφορεία και φέρι (προς την περιοχή του IJ). Είναι η ταχύτερη σύνδεση με το Αεροδρόμιο Σίπχολ (Schiphol), με τη διαδρομή να διαρκεί περίπου 15-20 λεπτά. Ο σταθμός διαθέτει 11 αποβάθρες (πλατφόρμες) και εξυπηρετεί καθημερινά περίπου 250.000 εισερχόμενους και εξερχόμενους επιβάτες. Στο εσωτερικό του θα βρείτε καταστήματα, καφέ, εστιατόρια, τουριστικά γραφεία, γραφεία έκδοσης εισιτηρίων και θυρίδες αποσκευών.  Βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, καθιστώντας τον ιδανικό σημείο εκκίνησης για περιήγηση στα αξιοθέατα.