Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου

Σήμερα 24/3/2025 κλείνουν μια εβδομάδα από τότε που κατέβηκαν στο χωριό μας, το Θραψανό, η Μαλάμω με τον Νίκο. Και, θες ο αέρας, το ήρεμο και ήσυχο περιβάλλον, η καρδιά που έχει μνήμες, όλα δείχνουν να είναι καλύτερα. Εδώ έχουν πάει επίσκεψη στο σπίτι της Στασούλας μας. Η Μαλάμω έχει πλάι της και τα μπαστούνι (ή κατσούνα, όπως λένε στην Κρήτη) για υποστήριξη. Όλοι, καθώς μεγαλώνουμε αισθανόμαστε πως θα έρθει ο καιρός που θα το χρειαστούμε… Κρατάμε, πως όλα δείχνουν καλύτερα. Και κάθε μέρα που περνάει θα ακόμα καλύτερα γι’ αυτούς τα πράγματα…

Αυτό το μέρος το αγαπά η αδελφή μου, η Μαλάμω. Είναι το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Λίγο διαμορφωμένο σε σχέση με όταν ήρθε στον κόσμο, αλλά οι μνήμες είναι μνήμες… Ξαναγύρισε λοιπόν εκεί με την ελπίδα να αναζωογονηθεί κι εκείνη ο σύζυγος της. Της το ευχόμαστε από την καρδιά μας. Χαιρόμαστε να μαθαίνουμε για το πώς περνούν. Και με τη βοήθεια τους, θα τους παρακολουθούμε από καιρό σε καιρό, μέσα από φωτογραφίες δικές τους. Επίκαιρες, αν και σήμερα σας έχουμε και μια καλοκαιρινή  από τον Τσούτσουρα…  Κι αυτό γιατί, καμιά φορά τη ζωή τη φτιάχνουμε κι εμείς… 

Δυο μέρες πριν το σκέφτηκε, μου το είπε και το έκανε πράξη. Έτσι έφυγε το Σάββατο βράδυ για Πειραιά από Ηράκλειο και τη Δευτέρα πρωί ήταν σπίτι, παρέα με τη Μαλάμω και το Νίκο! Φαίνεται σαν μια γρήγορη περιπέτεια για τη Στασούλα, αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι… Το ταξίδι, από το Ηράκλειο στον Πειραιά, με το πλοίο «Κνωσός» είναι ένα κλασικό δρομολόγιο που συνδέει δύο μοναδικά μέρη της Ελλάδας.

Αυτή την εποχή, οι συνθήκες στη θάλασσα μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με την περιοχή και τον καιρό. Στην Ελλάδα, ο Μάρτιος συχνά φέρνει ήπιες θερμοκρασίες, αλλά οι άνεμοι και τα κύματα μπορεί να είναι πιο έντονα, ειδικά στο Αιγαίο. Αν σχεδιάζετε ταξίδι, καλό είναι να ελέγξετε τις τοπικές θαλάσσιες προβλέψεις για να είστε προετοιμασμένοι. Ωστόσο το Σαββατοκύριακο ήταν σχεδόν καλοκαιρινός ο καιρός…

Κυριακή τα ξημερώματα κατά τις 6:30 ήμουν εκεί, στο λιμάνι του Πειραιά και την περίμενα… Έτσι κατέγραψα τέσσερα στιγμιότυπα του πλοίου την ώρα που έφτασε στο λιμάνι και έκανε τις ρεμίζες του για να δέσει στην προβλήτα, προκειμένου να κατεβάσει επιβάτες και οχήματα. Ήταν μια όμορφη ώρα και το έκανα με πολύ υπομονή και αγάπη…

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή τις βάζω αυτές τις φωτογραφίες με τις παπαρούνες. Και δεν είναι από αρχείο. Είναι φρεσκομαζεμένες! Ένας απλός, αλλά πολύτιμος θησαυρός από παπαρούνες που μοιράζομαι μαζί σας και έχει για μένα βαθιά νοσταλγία και ομορφιά. Οι ανεμώνες και οι παπαρούνες, ειδικά αν έχουν μαζευτεί από κάποιον τόσο αγαπημένο τόπο, όπως είναι το χωριό μου Θραψανό και από άνθρωπο δικό μου, όπως είναι η αδελφή μου, Στασούλα, αποκτούν έναν ξεχωριστό συμβολισμό. Είναι μια σύνδεση με το χωριό, τη φύση και τις πιο τρυφερές αναμνήσεις. Συμβολίζουν συχνά την ελπίδα, την αγνότητα και την επανάσταση της άνοιξης. Υπάρχει κάτι ιδιαίτερα καθησυχαστικό όταν βρίσκεις τέτοιες λεπτομέρειες στην καθημερινότητα…

Ήταν μια όμορφη μέρα, χθες. Έκανε βέβαια, ιδιαίτερα το πρωί πολύ κρύο, αλλά κατά το μεσημέρι ο καιρός μαλάκωσε και απολαύσαμε την εκδρομή μας με τους φίλους μας Βασίλη και Μάχη και τη Ζουζού τους, στην ταβέρνα του “Λάμπρου” στην Πάρνηθα. Στη διαδρομή μας δεν υπήρχε πολύ κίνηση. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι τα δελτία ειδήσεων έδειχναν χιονισμένη την Πάρνηθα.

Και μπορεί να ήταν ήταν έτσι, αλλά αυτό αφορούσε τη βουνοκορφή. Εμείς θα πηγαίναμε στους πρόποδες… Και εκεί, δεν υπήρχε ούτε ίχνος χιονιού. Αλλά το τζάκι του ήταν αναμμένο και ο φίλος μου ο Κώστας, μας έκλεισε το τραπέζι που θέλαμε, ακριβώς δίπλα του. Το χαρήκαμε και ήταν μια ευκαιρία να ξεφύγουμε λίγο από την καθημερινότητα μας. Περάσαμε δυο ξεχωριστές ώρες εκεί.

Η ταβέρνα του “Λάμπρου” στην Πάρνηθος, Αφίδνες 136 72, Ελλάδα είναι ένα μέρος που μας αρέσει πολύ. Η ταβέρνα είναι ανοιχτή από Δευτέρα έως Παρασκευή από τις 11:00 π.μ. έως τις 8:30 μ.μ., το Σάββατο από τις 11:00 π.μ. έως τις 10:00 μ.μ. και την Κυριακή από τις 11:00 π.μ. έως τις 7:00 μ.μ. Προσωπικά μας άρεσε πολύ το γεύμα και η παρέα με τους φίλους μας! Σας την προτείνουμε ανεπιφύλακτα…

Κάποτε στο χωριό, μπορεί και τώρα, αλλά δεν μου είναι πια τόσο οικεία, είχαν καταχωρηθεί στη μνήμη μας αυτά τα πράσινα “λουλούδια”. Όπως κι αν τα λέγαμε, ο τόπος γέμιζε με τις πρώτες βροχές. Στις ελιές, δίναμε μάχη να στρώσουμε τα πανιά από το πολύ λουλούδι. Ίσως αν καταφέρνανε κάποιο όψιμο όργωμα, υπήρχαν λιγότερα, αλλά αυτό συνέβαινε σπάνια.

Το σύνηθες ήταν να υπάρχει σε κάθε σπιθαμή γης.  Έχουν μια όξινη γεύση που θυμίζει τη σωστή οξαλίδα, η οποία δεν σχετίζεται στενά. Άλλα είδη είναι γνωστά στην καθομιλουμένη ως ψεύτικα τριφύλλια και μερικά ονομάζονται ξινόχορτα. Για το γένος ως σύνολο, χρησιμοποιείται επίσης ο όρος οξαλίδες. Κι αυτά, τουλάχιστον τότε που ήμουν μικρός, τρελαίνονταν οι κότες μας.

Έτσι, η μητέρα μου μου είχε αναθέσει, όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, το μεσημέρι που θα ερχόμουν σπίτι, να πάρω μια μεγάλη τσάντα και να πάω κάπου κοντά, να τη γεμίσω και να τη ρίξω στις κότες μας, στο περδιγάρι. Κι αυτές τρελαίνονταν από τη χαρά τους και μένα μου άρεσε γιατί νόμιζα ότι κάτι πρόσφερα στο σπίτι, όπως όλοι!

Αυτός ήταν ο δρόμος, που βρίσκονταν η ΠΕΤ ΟΤΕ, το Σωματείο των τεχνικών του ΟΤΕ που τότε, το 1982, είχε δύναμη κάπου 18.000, όπου εργάστηκα για περισσότερα από 30 χρόνια, στο γραφείο Τύπου του. Στον 5ο όροφο ήταν το “στρατηγείο”, αλλά και στον 4ο στεγάστηκε, τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της, η ΟΜΕ ΟΤΕ. Εδώ σ’ αυτό το κτίριο που βλέπετε στη φωτογραφίας, ήταν.

Αλλά η οδός Βερανζέρου αποτελεί ένα κομμάτι της ιστορίας του κέντρου της Αθήνας. Βρίσκεται σε μια περιοχή που έχει δει πολλές αλλαγές με τα χρόνια και η ίδια η οδός έχει μεταμορφωθεί αρκετές φορές. Όντως, τα έχω δει όλα στην πλατεία Βάθη που βρίσκεται δυο βήματα από εκεί. Και ήταν για μένα μεγάλο σχολείο, για να γνωρίσω καλά τον περίεργο κόσμο της Αθήνας.

Ψάχνοντας βρήκα τις πρώτες αναφορές για την οδό Βερανζέρου να χρονολογούνται στις αρχές του 20ού αιώνα. Ήταν ένας δρόμος με έντονη ζωή, γεμάτος μικρά καταστήματα και καφενεία. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η περιοχή γνώρισε μια περίοδο ανάπτυξης, αλλά και παρακμής σε ορισμένες φάσεις.